The Happy Challenge #2 nog een keer!

Dus. (Ik hou er altijd van op met dus en een punt te beginnen). Vanochtend kwam de derde opdracht van de Happy Challenge online. 'Het visualiseren van je dromen'. Een moodboard ervan maken dus. Dat kwam mooi uit want daar ben ik al een aantal weken mee bezig, het bewerkstelligen van een moodboard van hoe mijn droomhuis eruit zou zien. Dus. Naja. Perfect zou je zeggen hè? Maar voordat ik die opdracht ga maken, wil ik de vorige opdracht nog even over doen. Waarom? Omdat ik bedacht heb dat mijn droom meer is dan alleen een huis met Thomas. Ik heb kleine dromen en grote dromen. Dikke en dunne dromen. Rommelige en opgeruimde dromen. Nee, oké, die laatste twee contrasten slaan natuurlijk nergens op, maar wat ik duidelijk wil maken is dat ik méér dromen heb. Meer dromen dan toen ik er voor het eerst over nadacht. Dus. Vandaar dit artikel. Ik noem het 'mijn dromen'.

Dus. Ik heb een aantal kleine dromen en daar ga ik dan ook mee beginnen. Mijn eerste droom is al mijn kleine doelen te realiseren: geen suiker meer eten, niet meer op pennen kauwen, geen dingen doen die meisjes niet horen te doen, niet eten na het avondeten, mijn telefoon geheel opgeruimd houden en het album 'foto's' goed bijhouden zodat die map niet uit gaat puilen zoals nu wel het geval is, mijn laptop opgeruimd houden en alles netjes bewaren in afzonderlijke mappen, om 22.30 in bed liggen op de dagen dat ik niet tot laat van huis ben, voor 23.30 slapen op de momenten dat ik dan in bed lig (dus dan ook mijn telefoon uit), actief blijven zoeken naar een passend bijbaantje, autorijlessen regelen en ook minstens elke week twee uur rijden, in minder dan 30 lessen afrijden, mijn autotheorie in één keer halen, minstens één keer per week mijn lichaam voorzien van mijn favoriete bodylotion, al mijn eerstejaarsvakken met een voldoende afsluiten, mijn mascara per opmaakbeurt maar één keer eruit halen (dat schijnt beter te zijn voor je mascara), minder shampoo en conditioner op mijn hand spuiten (ik gebruik standaard elke keer eigenlijk net iets teveel waardoor ik door al dat sop de badkamer niet meer kan zien, dat is een metafoor natuurlijk en niet helemaal waar, maar goed, je snapt me wel). Mijn tweede kleine droom is deze zomervakantie een hele romantische, fijne en perfecte reis met mijn lieverd samen te maken. Mijn derde kleine droom is om mijn rijbewijs in één keer te halen en mijn vierde kleine droom is tot slot om iedere dag zo gelukkig mogelijk te zijn en elke dag te beseffen wat ik heb.

Maar goed. Dat zijn vier leuke 'dromen', maar wat zijn nou mijn dromen voor later? Wat is echt dé droom? Ho. Wacht even. Wat verstaan we eigenlijk onder dromen? Waarom haal ik doelen en dromen altijd door elkaar? Volgens mij heb ik van mijn dromen al mijn doelen gemaakt en zijn dat dus ook mijn doelen. Maar, goed, laat maar even. Nu eerst mijn 'grote dromen'. Ga er maar even goed voor zitten want dat zijn er nogal een paar.

Mijn 'tastbare/denk' dromen'

#1 In mijn droomhuis samenwonen met Thomas

#2 Gezond blijven

#3 Dat iedereen om mij heen gezond blijft

#4 Een aantal grote reizen maken

#5 Een droombaan hebben waarin ik me echt helemaal thuis voel

#6 Een gezinnetje stichten (en misschien wel een hondje erbij?)

#7 Mijn hele leven blijven sporten, misschien wel volleyballen

#8 Een mooi figuur behalen / behouden

#9 Beter worden in koken en heel gevarieerd en gezond eten

#10 Niet bang zijn wanneer ik alleen thuis ben (me veilig voelen in eigen huis en eigen buurt)

#11 Dat onze relatie zo blijft en we altijd voor elkaar blijven gaan, blijven ruziën, het weer goedmaken en met elkaar blijven stoeien

#12 Actief blijven met Thomas: veel leuke dingen blijven doen

 

Mijn 'gevoels' dromen 

#1 Mezelf gelukkig blijven voelen

#2 Innerlijke rust behouden

#3 Dingen blijven leren

#4 Steun en liefde blijven vinden bij Thomas

#5 Veel steun en liefde blijven vinden mij mijn gezin en vrienden

 

Zo. Dat was al een stuk uitgebreider dan vorige keer. Ik wilde het nog even typen, just to make some things clear to myself. Dus, ik ga zo mijn laptop dichtklappen en Thomas verwelkomen en koken, want ik moet straks alweer volleyballen. Ik blijf aan mezelf werken en blijf werken aan mijn toekomst. Ik wil dit. Ik kan dit. Ik doe dit.

Een snelle update en over gelukkig zijn

Jongens.

Meisjes.

Het leren gaat goed!

Ik ben blij.

En ik heb bijna vakantie!

Dubbel blij.

En mijn IPhone-hoesjes komt eraan!

Dubbel dubbel dubbel blij.

En nu?

Hoe ga ik dat geluk vasthouden?

Moeilijk hoor.

Zwaar lastig.

Ik weet het niet.

Dan maar gewoon genieten.

Zou ik vaker moeten doen

Jongens.

Meisjes.

Ik ben blij.

Een brabbeltje over sporten en spierpijn

Het is ook eigenlijk wel heel gek hè. Iedereen heeft nieuwe doelen als gezonder eten en meer sporten. Normaal had ik dat ook. Al-tijd. Maar ik kan het niet meer. Ik kan het niet meer óf ik wil het niet meer maar bij Chantal hoort eten en eten hoort bij Chantal. Meet me. Ik eet me echt helemaal tonnetje rond voor mijn gevoel (aan boterhammen, kipfilet, smeerkaas, koekjes en avondeten) en doe dit gewoon ook om 12 uur in de avond als ik daar zin in heb. Chantal is eten na het avondeten. En dan boterhammen het liefst. Toch knap hoe ik zoveel eet maar nou nog niet echt aan alle kanten uitpuil. Mijn huisgenoten zeggen altijd 'waar laat je het'? Oké nu moet ik even iets opbiechten. Als ik zo zit voel ik me nou niet echt de slankste. Dus misschien, heel misschien, ga ik er ook wel wat aan doen. Als ik mijn nieuwe IPhone heb. Oké. Als nieuwe start. Als begin. En dan alleen dat minder/gezonder eten. Ik sport (meestal) drie keer in de week. Twee keer volleybaltraining en één keer een wedstrijd. Verder fiets ik van hot naar her, dus een beetje beweging krijg ik wel. Vooral dat volleyballen vind ik echt lekker. Ik noem het altijd onbewust sporten, wat pas bewust wordt ik de volgende dag spierpijn heb (nu dus). Ik hou van spierpijn. Spierpijn en het dun voelen in de ochtend. Want die twee dingen gaan altijd samen. Oké. Goed. Genoeg getypt. Ik ga mijn kamer opruimen, onder de douche springen en beginnen met leren. Ik heb vandaag, morgen en overmorgen om te leren voor mijn tentamen. Drie dagen maar. Dat wordt spannend!

Ik wil al een huis, ja echt.

De vrijheid die dit blog me geeft is echt heerlijk. Ik ben weer back in de race hoor. Even iemand die je veel vastpakt en zegt dat die van je houdt doet altijd wonderen. I happend to fall in love en ik heb er nog geen steeds geen druppel spijt van. Maar goed, daar ging ik het niet over hebben. Mijn droomhuis. Zo noem ik het nu sinds ik bij www.welke.nl in alle enthousiasme elke dag aan mijn lookbooks werk en mijn droomhuis zo beetje bij beetje probeer op te bouwen. Chantal zou alleen Chantal niet zijn zonder lijstjes, dus ik ben alweer druk in de weer met een lijstje. Ik hoor jullie al denken, waarvan? Van wat ik allemaal graag zou willen hebben in mijn droomhuis. Heb je nu al de slappe lach, lees dan niet verder, want het wordt vast alleen maar debieler. Wat moet een 18jarig meisje toch met zo'n huis zal je vast wel denken. Maar één ding: dromen mag! Toch? Ik houd me gewoon voor dat Thomas en ik bakken met geld gaan verdienen en dit gewoon het huis is waar we vanaf dag 1 in samen zullen wonen. Dus. Blijven druimen, dromen, hopen en een klein beetje hard werken!



 

Het werkt niet

Kwnflkewfklewlkfcncsxmsf waarom doe ik het elke keer weer als ik allang weet dat het niet werkt. Dingen afreageren. Het is door middel van wetenschappelijk onderzoek nog wel bewezen. Dat heb ik nog gehad bij het vak psychologie. Je woede afreageren helpt niet. Je komt er geen spat mee verder. En wij maar denken dat het helpt. Tenminste ik. Of eigenlijk niet, want ik weet dondersgoed dat het niet werkt. Maar waarom doe ik het dan. Wáár-om?!

Ik ben een driftkikkertje hoor. Soms. Dan kom ik in een boze 'bui' (voor een verdere definitie voor dit woord en uitleg van het woord klik hier!) en kom ik er vervolgens ook niet meer uit. Vaak is mijn boosheid zelfs al een beetje weg, maar dan kan ik er toch bijna niet meer uit komen. Ik probeer het elke keer weer ietsje meer onder controle te krijgen, echt waar! Het is zo zonde namelijk. Zonde zonde zonde zonde. Voor de mensen om mij heen is het niet fijn, zelfs mijn vriendje weet niet wat ie dan met mij aan moet, maar ook ik zelf wordt er nou niet echt bepaald beter van. Ik had vandaag een chagrijnige dag en ga ervoor zorgen dat het morgen beter wordt. Niet dat iedereen er last van had hoor! Ik laat het aan niemand merken, behalve aan de mensen die het dichts bij me staan. Misschien maar goed ook, anders zou iedereen meteen gillend wegrennen. Voor mijn ouders, zusje en vriend: sorry, I never mean it that way.

Ik gaf mezelf een hele grote uitdaging

Gisterenavond was het zo ver. Ik gaf mijn allereerste training. Twee uur. Elf vrolijke meiden. Een gekreukeld papiertje met opdrachten. Veel ballen. Geen bak om de ballen in te doen. En alles moest in het Engels. Dus daar stond ik dan stamelend. Drie keer gevraagd wat een Nederlands woord in het Engels was. Maar het ging goed! Ze gaven me zelfs een luid applaus aan het einde. Een meisje uit een ander team zei "Die training van dames 7? Zag er goed uit joh!". Het waren meiden die pas een paar maanden met volleyballen bezig waren. Maar ik vond ze goed. Echt waar. En weet je wat zo raar was? Terwijl ik daar met knikkende knietjes stond (dat is een grapje, ik vond het heerlijk en ik heb me echt uitgeleefd maar zo is het contrast groter), keken zij tegen me op. Ze gingen door totdat ik stop zei, ze luisterde aandachtig, ze keken haast bang als ik naast ze kwam staan en ze zeiden telkens netjes 'ja' op het moment dat ik een tip gaf. Te lief voor woorden gewoon. Éen meisje ging zich nog helemaal een soort van verontschuldigen dat ze alleen maar met 'ja' antwoordde. Lief. Ik heb de longen uit mijn lijf geschreeuwd, maar ik vond het heerlijk! Ik gaf mezelf een grote uitdaging en het is me gelukt. Yes. Ik ben een klein beetje trots.

The Happy Challenge #2

Verdrietig keek ik naar het scherm. Daar stond de tweede opdracht voor de Happy Challenge. "Wat is jouw droom?" Hallo?! Die heb ik helemaal niet. Met een sip gezichtje las ik de artikelen van de drie meiden die de Happy Challenge hebben bedacht. Joepie. Ik had me zo verheugd op een leuke opdracht, met veel denkwerk en wat me een grote glimlach zou bezorgen! "Wat is mijn droom?" Ja, geen idee. Die heb ik niet. Maar toen hadden jullie vast al gemerkt dat ik er tóch een post over aan het schrijven was. Ja, really! Want ik ga geen enkele uitdaging uit de weg en ik ga dus ook in de komende nu nog 9 weken geen één challenge missen. Dus. Hier schrijf ik dan mijn antwoord op de deze Happy Challenge. Ik ga jullie eerst vertellen wat de opdracht (in het kort) was.

"Zet voor jezelf op een rij wat jouw ultieme droom is. Hoe ziet jouw perfecte leven eruit? Denk niet in beperkingen, maar in mogelijkheden. Als alles goed zou gaan, waar zou je dan het allerliefste willen uitkomen? Laat het kan-niet gedeelte voor een keertje achterwege!"

Op de vraag wat mijn ultieme droom is kan ik eigenlijk niet antwoorden. Wat voel ik me dan toch non-ambitieus zeg. (Je kunt het ook positief bekijken? Ik heb geen droom nodig om toch lekker te kunnen leven?) Maar oké laat ik even eerlijk met jullie zijn. In de afgelopen... telt de regels...6 regels, zweeft er eigenlijk wel iets in mijn hoofd. Weten jullie wat mijn ultieme droom is? Samenwonen met Thomas in een huis waar ik echt heel erg trots op kan zijn, een leuke baan waar ik niet mijn hele energie in verspil en waar ik elke keer weer met een glimlach naar toe ga en tot slot dat ik op veel momenten dan samenkom met mijn familie en we alle feestdagen die er zijn uitgebreid vieren en dat op de thee of koffie gaan bij elkaar iets is waar we elke keer weer naar uit kijken. Handen uit de mouwen dus en zorgen dat mijn huis wordt zoals ik hem graag zou willen hebben. Ik heb het al in mijn hoofd. Wat erg hè. Een grote stenen douche, een hemelbed, steigerhouten planken tegen één muur, voor de rest witte muren, een mooie keuken met een soort van bar eraan, een mooi wilde gemiddeld donker houten vloer (met knoesten!), een gezellige zithoek met veel dekentjes en een zacht kleedje op de vloer en tot slot de lekkerste beige bank waar je ooit op gezeten hebt. Snap je? Ik merk gelijk al hoe enthousiast ik word. Maar het is een lekker suffe droom dus. Al zou ik ook wel willen reizen. Maar af en toe hè. En niet kei lang. En geen enge reizen. Hier spreekt het angsthaasje. Als alles goed zou gaan zou ik ZO het liefste uitkomen: Gezond en gelukkig, met een lieve vriend om me heen, veel contact met mijn zusje en ouders, leuk werk en het liefst dan ook nog genoeg geld om leuke uitstapjes te maken en af en toe ook op reis te gaan op de wereld te zien. Wel bijzonder eigenlijk hè, hoe ik van 'een droom heb ik helemaal niet' naar zo'n prachtig geformuleerde zin kom. Misschien schaam ik me wel voor mijn droom. Als ik 'mijn droom' zo opschrijf en nalees voel ik me echt zo'n suffe tut. Ooit een keer bungeejumpen zal dan ook nooit op mijn bucketlijstje staan. Maar goed. As long as you're happy. Misschien is dat ook wel mijn droom: elke dag zielsgelukkig zijn. Misschien is dat dan wel een droom met te grote beperkingen want ik heb toch al wel vaak uitgevonden dat dát echt niet kan. Blijven dromen dus.

Ik heb skype uitgevonden!

Ja, volgens mij kan ik hier echt megalange teksten over schrijven. Ik heb iets ontdekt. Naja, we hebben het ontdekt. Thomas had het er eigenlijk al heel lang over. Het is nog altijd niet beter dan echt samen zijn, maar komt toch wel in de buurt. De uren vliegen voorbij als we samen aan het Skypen zijn. Saampjes zou Thomas zeggen. Hij houdt van dat woord. Het is echt zo fijn. Ik heb mijn scherm al kusjes gegeven en omhelst. Zo ver gaat het al. Maar wat een geweldige uitvinding! Nu ga ik snel naar beneden of in mn favoriete comfy outfit en met mijn prachtige van mijn liefje gekregen pantoffels die o zo geweldige soapserie te kijken. Ik ben wel even zoet. 

Even niet met beide benen op de grond

Ben jij gelukkig? Wat is dat, gelukkig zijn? Kun je altijd gelukkig zijn? Kun je het vasthouden, geluk? Kun je het kopen om gelukkig te zijn? Waar bestaat dat eigenlijk uit gelukkig zijn? Heb je ook dat je de ene dag zielsgelukkig kunt zijn en de andere dag die hele happy feeling plotseling weer verdwenen is? Weet je wat: laten we eerst beginnen met een post waarin ik beschrijf wat gelukkig zijn voor mij is. Ik heb erover nagedacht, ik heb gepuzzeld, ik heb lijstjes gemaakt, ik heb liedjes geluisterd, ik heb tekeningetjes gemaakt, ik heb pijltjes getekend, ik heb zinnen opgeschreven en ik heb woorden doorgekrast, maar uiteindelijk vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Welkom in mijn filosofische gedachtenwereldje, de enige plek waar ik af en toe even niét met beide benen op de grond sta.

Toen ik mijzelf een aantal dagen geleden de vraag stelde waar ik gelukkig van werd kwam er een redelijk lang lijstje aan kleine en grote plastische dingen uit rollen. 'Plastisch' zo noem ik dingen die zich niet in je hoofd vormen maar er echt zijn. Met plastisch bedoel ik dus niet dingen die tastbaar zijn, maar dingen als het afronden van mijn bachelor en het maken van een grote reis. Half-tastbaar dus: plastisch. In ieder geval, zo kwam ik tot een mooi lijstje van plastische dingen. Goed om op een rijtje te hebben, maar niet iets waar je echt verder mee komt. Ik besefte me namelijk iets: ik denk altijd dat ik gelukkig wordt als ik 'dit heb', 'dit achter de rug is' of ik 'dit eindelijk voor elkaar heb gekregen'. En toch blijkt dit elke keer niet het geval te zijn. Niet dat het een teleurstelling is, maar aan die lange weg naar de regenboog (dat eeuwige geluk) komt geen einde. En guess what? Ik denk dat ik die nooit ga bereiken! Gelukkig zijn komt met vlagen en in buien. Er zijn goede en slechte tijden. Het enige wat je kunt doen is zo vaak mogelijk proberen gelukkig te zijn.

"Was het maar zo simpel". Dit heb ik opgeschreven nadat het in mij opkwam. Toch waagde ik me nog een poging. Met koeienletters schreef ik in mijn zoveelste notitieboekje 'I want to learn how to be happy' en daaronder in het klein 'wat is daarvoor nodig?'. De woorden die hieruit rolde wil ik in de komende regels, vandaag, hier en nu met jullie delen: veerkracht, doorzettingsvermogen, optimisme, positivisme, liefde, motivatie, openheid, geloof en vriendschap. Daarnaast maakte ik een lijstje van hoe ik dat dan wilde doen: het sociale opzoeken, afstand doen van tastbare dingen, doelen stellen, zorgen voor balans en innerlijke rust en elke dag een moment nemen om te beseffen wat ik 'heb' (je weet wel, van die heerlijke plastische dingen).

En toen, nadat mijn twee lege bladzijdes volstonden met mijn zwabberende gedachtes, besefte ik mij ineens hoe laat het was. Foei. En dat was nog wel één van mijn doelen om gelukkiger te zijn: door op tijd te slapen! Het leek me een slim idee, om na deze bewustwording, mijn dekens recht te leggen en mijn lichaam wat ontspanning te geven. En een begin maken met gelukkig te zijn. Dat ook.

Being happy

You've got to do it yourself, because nobody is going to do it for you!

Verliefd geworden op een Iphone hoesje

Het heeft al het harde werken beloond! Hoeveel uur ben ik wel niet bezig geweest met zoeken? Ik ben en blijf perfectionistisch. Ik had het helemaal in mijn hoofd: ik wilde een bruin leren hoesje (Ik een meisje in de trein had gezien met een witte IPhone en een bruin leren hoesje en ik was verkocht, die combinatie geeft mij gewoon hartjesogen!), maar dan geen klapding en een hoesje dat wel de voorkant goed zou beschermen. Oh en ik wilde graag stiksels, maar die hoop had ik eigenlijk al opgegeven. Totdat ik bij dit hoesje belandde. Ik had al anderhalf uur gezocht (dat was gisterenavond) en 10 tabbladen met andere opties openstaan toen ik dit mooie (handgemaakte!) hoesje ineens tegenkwam. Weg tabbladen en hallo glimlach want: deze wil ik! Dus hierbij show ik mijn aanstaande echtgenoot. Hij lacht ook zo mooi naar me. Ik heb nog geen IPhone, maar goed, die komt volgende maand! Wat vinden jullie van dit hoesje?

 

 

Mijn doelen voor 2014

Oké. Het moest een keer gebeuren. Ik wilde mijn doelen voor dit nieuwe jaar toch nog even op een rijtje zetten. Voor je het weet is het namelijk weer voorbij. Mijn hoofddoel: eruit halen wat erin zit en vooral vaak vrolijk zijn en veel genieten. Dus bereid je voor op een mega-lange lijst al zou hij nu nog wel niet zo lang zijn. Ik ga hem aanvullen als ik weer met nieuwe dingen kom!

 

• Met rijlessen beginnen
• Mijn theorie-examen in één keer halen
• Mijn rijbewijs halen
• Mijn bachelor met alle 60 studiepunten afronden
• Blijven bloggen op 'ik heb het lief' om mijn ding kwijt te kunnen
• Een leuke reis met mijn lieve maatje plannen

More to follow!

The Happy Chalenge #1

De Happy Challenge. Eigenlijk ben ik altijd al bezig met het 'Challengen van mijn happiness'. Misschien is het wel iets waar ik gewoon dag in dag uit mee bezig ben. Mijn buien wil ik het liefst zo happy mogelijk. Maar, ik moet wel iets zeggen. Misschien lukt het me duidelijk niet altijd om me happy te voelen terwijl ik dat eigenlijk wel ben. Als je er van een afstandje naar kijkt. Ik kan kleine dingen zo snel als iets groots zien. Jup, ik ben misschien wel heel goed in dat verhaaltje van de mug en de olifant. Hierdoor maak ik ook kleine leuke dingen iets groots en kan ik gewoon niet teveel plannen. Op de één of andere manier word ik dan gewoon ongelukkig. Dus, back to were I was. Naja, ik ben nog steeds hier. In mijn bed. Maar, je begrijpt me wel.

De Happy Challenge is opgezet door drie meiden, blogsters, die elke vrijdag een artikel online zullen met een opdracht erin. De bedoeling is trouwens dat ik die trouw op ga volgen, dus ik ga mijn uiterste best doen! Vandaag begon de Happy Challenge. De eerste opdracht is redelijk simpel en gemakkelijk uit te voeren. Voor de echte denkertjes onder ons. Het gaat over 'weten wat je wilt'. Heb jij doelen? Wat vind jij belangrijk? Probeer jij alles eruit te halen wat erin zit? Om je te helpen hebben de meiden een lijstje van waarden gemaakt, waar je er vervolgens drie uit mag kiezen! Ik wens mezelf nu al veel sterkte.


Ik kies eerst zelf een aantal waarden uit, waar ik vervolgens de belangrijkste drie waarden uit ga kiezen. Anders kan ik door de bomen het bos niet meer zien hoor: Authenticiteit (bijzonder zijn in een grote wereld vol zoveel andere mensen), Eenvoud (eenvoud, het klinkt gewoon al zo mooi dat woord, maar dat is ook wat ik hoop te bereiken; een leven van eenvoud en niet teveel complicated things), Erkenning (iets dat iedereen moet krijgen, het is fijn om erkenning te krijgen, ik zou het heel moeilijk vinden om zonder dat te leven en ik vind het bij familie maar ook in cijfers), Familie (mijn nummer 1, samen met Thomas, dit is gewoon mijn basis, zij zijn mijn rots en vooral door mijn familie ben ik nu zoals ik ben), (Persoonlijke) Groei (net als prestatie, daarmee zie ik het samenhangen, iets dat ik wel hoop te doen en waar ik ook altijd wel druk mee bezig ben), Innerlijke rust (dat probeer ik altijd weer te realiseren en ik merk heel erg dat ik het nodig heb), Plezier (ik denk dat dat heel erg belangrijk is), Positiviteit (dat is één van mijn belangrijkste doel dat ik elke dag probeer na te leven), Prestatie (ik wil gewoon graag prestaties afleveren), Samen (ik wil never nooit alleen zijn en wil ook mijn allerbeste maatje niet meer kwijt) en Stabiliteit (ook volgens mij een belangrijke waarden, stabiliteit is iets dat wanneer ik het heb, ik heerlijk in mijn vel zit en het is iets dat mijn ouders en vriend me geven en waar ik echt niet zonder kan en wil),

Zo dus dat was al een hele mond vol, nog maar 10% van alle woorden zijn over. Mijn drie belangrijkste waarden?

Innerlijke rust
Ik denk dat ik nu elke dag zo probeer te leven en het is een doel is dat ik niet snel los zou laten. Ik het, innerlijke rust bedoel ik dan, door 'tijd alleen' te hebben, 'tijd voor mezelf'. Als ik teveel plannen heb, verdwijnt de innerlijke rust en kan het ook wel een aantal dagen duren voordat die innerlijke rust weer terug is. Innerlijke rust heb ik wanneer ik alles opgeschreven heb in mijn notitieboekje en alles staat opgeschreven in lijstjes, maar ook vaak en sneller als ik samen met mijn lieverd ben of lekker thuis op de bank zit. Nee, ik ben geen doe mens. Wat maakt mij happy? Op dit moment dus vooral innerlijke rust en de mensen om mij heen. Eigenlijk heeft dit ook een kleine link met stabiliteit, iets waar ik niet zonder kan en wat mijn vader, mijn vriend en mijn opleiding vooral geven. Een vangnet onder mijn voeten, zo zie ik het.  Zo, dat was numero 1, op naar de volgende waarde!

Persoonlijke groei
Eigenlijk hangt dit samen met mijn volgende waarde, namelijk erkenning, maar ik heb het toch als losse waarde gekozen. Persoonlijke groei. Ik vind het op de één of andere manier heel erg belangrijk. Je moet toch groeien? Anders sta je ook maar zo stil. Ik hoop gewoon heel wat dingen te bereiken in mijn leven, al ben ik nog onzeker hoe of wat. Dat ik nu studeer is ook voor mij een onderdeel van mijn persoonlijke groei, evenals het hebben van een vriendje. Ik denk echt dat ik hierdoor groei. Zeker zo in het eerste jaar van mijn opleiding. Het was een hele uitdaging, maar ik weet bijna zeker dat ik hierdoor ook weer gegroeid ben.

Erkenning
Ik denk dat ik hier heel erg naar hunker. 'Wat erg eigenlijk'! komt er gelijk in mijn naar boven, maar ik heb een stukje erkenning 'voor mijn werk' eigenlijk echt nodig. Daarom vind ik cijfers ook zo fijn. En dan vooral hoge cijfers. Dat stukje erkenning voor jouw harde werk of eigenlijk goed stelletje hersens is gewoon heel erg fijn. Maar net zo iets is wanneer je een complimentje krijgt op persoonlijk vlak, van je ouders of van je vriendje of vrienden. Ik denk dat het één van de belangrijkste dingen is voor mij om mijn doelen te realiseren en een strevertje te blijven. Zonder erkenning zou ik school en studie vreselijk vinden, zou ik ook niet willen werken. Ja, ik denk echt dat dit voor mij wel een centrale waarde is.

Zo. Ik heb het voor elkaar hoor! Wat vond jij ervan? Ga jij het ook doen? Je kunt de Happy Challenge trouwens vinden via Facebook zodat je een bericht krijgt wanneer er weer nieuwe opdrachten online staan. Ik vond het echt fijn om te doen, op de één of andere manier, eigenlijk zoals ik het altijd fijn vind om dingen voor mijzelf op een rijtje te zetten. Dus, ik vond het leuk! Op naar de volgende Happy Challenge!

Zo, dat was mijn langste post op dit blog tot nu toe.

Over dingen laten voor wat ze zijn

Waarschuwing: dit bericht is eigenlijk alleen leesbaar als je snelle denkswitches kunt maken.

Waarom deze foto? Omdat ik stiekem weet dat mijn lieve krullenbolletje dit super leuk vind. Mijn vriend heeft een bus. Een volkswagenbusje. Eigenlijk kan ik trouwens nu gewoon zeggen: schat, jij hebt een busje! Omdat hij de enige is die deze blogpost leest, inclusief ik en mijn ouders omdat ik daar dan af en toe om vraag. Ik heb nog steeds geen spijt van het opzetten van dit blog. Ik denk en geloof gewoon dat het therapeutisch werkt: ik vind het heerlijk dat ik gewoon 'mijn ding' hier kwijt kan. Het plaatje zegt dan wel 'stop thinking', maar dat is nu niet echt wat ik aan het doen ben. Ik vind het heerlijk om na te denken juist! En dingen te plannen zodat ik weet hoe ze gaan verlopen. Zekerheid. Ja, zekerheid, daar houd ik wel van. Maar ik snap dus ook wel goed dat andere meiden en mensen het lekker vinden en dat het voor hun werkt om dingen 'los te laten' en 'gewoon maar te laten gebeuren'. Misschien werkt het wel voor jou! Voor wie? Ja, voor wie eigenlijk? Want ik zeg wel 'jou', maar wederom is het alleen vriendjelief die dit leest. En nee, ook voor hem werkt dit niet. Denk ik. Weet ik. Jeetje zeg, wat zit ik nu te doen alsof ik hem ken. Maar ik ken hem ook! Denk ik? Had ik het nou net niet over zekerheid?! Oké, ik ken hem. For sure. Dus waar was ik gebleven? Mijn doel? Ik ga alles gewoon maar laten gebeuren in de hoop dat we de komende 80 jaar dan nog samen zijn. Oké. Nee dus. Dit was één grote (eigenlijk kleine) grap. Ik ga er gewoon voor zorgen dat dat gebeurd. Hè hè, zo ken ik mezelf weer!

 

Bron: www.wehearit.com

Lets continue to talk about happy things

Laten we hier even wat typen, denkt Chantal in haar hoofd. Want, ja geloof het of niet, maar ik kan er niet tegen dat er hier helemaal niks staat omdat -ja dat is de enige reden- mijn blog er dan gewoon minder mooi en in verhouding uitziet. De laatste tijd kom ik er steeds meer achter hoe perfectionistisch ik ben. Een meisje zij vandaag zelfs dat dat mijn leven zou verpesten. Naja, zo vatte ik het op. Maar weet je? Ik heb het hartstikke onder controle. Als ik het wil kan ik het zo weer 'uitschakelen' om weer even een beetje filosofie erdoorheen te gooien. Zo, nu staat er in ieder geval iets en dat is gelijk geloof ik vele malen mooier. Dus waar het eigenlijk om ging is dit plaatje. Veel kijkplezier!

 

Bron: www.weheartit.com

Wat gaat de tijd toch snel

Rennen, vliegen, springen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Zo gaat dat dus zo'n beetje in mijn leventje en op deze wereld. Het weekend gaat dan ook altijd het snelst, kunnen ze er geen drie dagen van maken? Dat lijkt me al veel meer in evenwicht namelijk, vier dagen werken en dan drie dagen vrij. Ja toch? Dat zou echt een heleboel schelen! Dus ik zie mijn even-tijd-voor-mijzelf-dagje alweer aan mij voorbijgaan terwijl ik nog druk een samenvatting in elkaar zit te flansen van achter dit beeldscherm. Ben ik nu zo anders dan iedereen of ervaart iedereen hetzelfde als ik maar denken ze er gewoon maar niet over na? Of zijn er mensen die dat serieus fijn vinden. Rennen, vliegen, springen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Ik krijg al rillingen bij het typen van deze woorden, want zo is het echt. Waarom is het zo dat ik mijn toekomst zoveel rustiger en perfecter zie? Ga ik echt zoveel ruimte en tijd maken om lekker wat dingen voor mezelf te doen? Of volg ik de meute en pas ik me netjes aan in deze go go go samenleving.  Niet dat dát nu weer een woord is, maar goed, jullie snappen me wel. Ik wil een leventje dat in balans is en ik wil niet het gevoel hebben dat mijn leven zo vol is. Dat is gewoon niet fijn ja. Stom geld ook.

Bron: www.weheartit.com

Tijd-voor-jezelf-heb-dagjes

Ik heb echt een geweldige vriend en super lieve mensen om me heen. Maar oh, wat hunker ik af en toe toch naar tijd voor mezelf. Die zoek ik dan ook echt regelmatig op en ik word ook gewoon ongelukkig op het moment dat ik die tijd niet heb. Nu ik dit typ heb ik al een drukke ochtend achter de rug en ben ik op de helft met samenvatten voor het vak dat ik nu volg. Wanneer ik hiermee klaar ben, begint mijn tijd-voor-mezelf-heb-dagje dan eindelijk echt. Tv kijken, nagels lakken, lijstjes maken en tussendoor even wat eten. Morgen moet ik alweer terug dus ik kijk er nu al helemaal naar uit om zo nog even lekker niks te doen. Herken jij dit?

Bron: www.weheartit.com

Het kan altijd nog erger, ofterwijl 'relativeren'

Mijn blog en mijn gelukkige praatjes. Ik besef me wel dat ik voor ieder meisje die zich op dit moment niet zo gelukkig voelt, het alleen maar erger zit te maken. Want ja. Dat is dus echt zo. Meisjes vergelijken zich altijd met anderen en met al mijn perfecte blij-maakmomentjes en vrolijke buien maak ik iedereen out there niet echt veel blijer. Dus, laat ik weer eens mijn hartje laten spreken en jullie echt vertellen hoe het zit. Want hallo?! Ik voel me ook lang niet altijd zo happy en on top of the world. Maar ik wil mijn gelukkige momenten altijd gewoon even delen met het beeldscherm zodat ik ze gewoon weer wat meer leer waarderen. Dus even over die andere kant van mij en my little life. Ook ik heb zo mijn struggles (voor nu wel even genoeg Engelse woorden), al probeer ik altijd het positieve overal van in te zien. Want, ik ben niet ziek, ik heb (zelfs twee!) heerlijk fijne en warme plekken om te wonen, ik volg een universitaire opleiding en niet te vergeten, ik heb geweldige mensen om me heen! Maar ja, wat dan hè? Wat zit er dan bij mij niet mee? Weet je dat ik er niet eens over durf na te denken? Ik scherm me er liever voor af. Hallo?! Het glas is halfvol hè? En dat is nog heel wat om op te drinken! Dus als het dan echt moet, dan denk ik er even over na. Maar dat zijn gelijk dingen die ik liever niet wil delen. Want hoe je het ook went of keert, die negatieve dingen komen toch dichterbij en dan die positieve happy moments. En dat wil ik toch liever niet op internet zetten. Dus lieve meiden, don't worry. Ik heb ook heel veel mindere momenten, maar ik focus me op die gelukkige momenten waarvan ik het toch elke keer weer fijn vind om ze even te delen. Dit blog is mijn eigen Jar of Memories, die ik toch eigenlijk wel nog binnenkort in het echt wil maken. Kennen jullie dat al? En sorry voor mijn soms veel te blije blogposts. Ik hoop dat ik jullie er stiekem wel een beetje blij mee maak!

Bron: www.weheartit.com  

They mean to world to me, for sure.

Oké. Het is laat. En daar kan ik eigenlijk helemaal niet tegen. Laat mij maar lekker vroeg slapen. Maar vandaag neem ik nog heel even de tijd om wat te typen. Ik kan het met geen mogelijkheid laten om dit toch even vast te leggen op papier, of eigenlijk op mijn laptop en op mijn blog, maar nu eerst in Word omdat mijn verbinding het nog niet doet. Ik erger me aan hoe hard het klikken op mijn toetsen klinkt. Het is muisstil in huis. De avond na het weer-thuiskomen. Ik hou echt zielsveel van mijn lieve zusje, mijn vriend en mijn ouders. Het is zo fijn om weer thuis te zijn. Die hele sfeer en het samen zijn. 'Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens' zeggen ze toch? Nou en dat is waar! We hebben tussen het kijken van een super spannende film door even wat filmpjes van vroeger gekeken. Filmpjes van waar ik en mijn zusje ruzie hebben, maar ook een filmpje waarin we heel veel lol hebben samen. Weet je? Het betekent zo veel voor mij, ze betekent zoveel voor mij! Vervolgens stond ik huilend bij de voordeur om weer afscheid te nemen van hem. Van mijn lieverd. Mijn maatje. Mijn krullenbol. Mijn alles (al wil ik mijn zusje en ouders ook niet vergeten). Wat betekent hij toch veel voor me en wat is het toch moeilijk om elke keer weer afscheid te nemen. Na het sluiten van de voordeur stond daar wel mijn lieve, blonde, glimlachende zusje. Ach ja, I’ve got her! Dus nadat ik haar in haar armen was gevallen en we samen een sprintje naar boven trokken nadat we het alarm hadden aangezet (ja dat is al van jongs af aan de allerengste aciviteit in huis), kletsten we eerst nog even wat in de badkamer en vervolgens bij mij in bed. Wat een verhalen heeft dat lieve, kleine, glimlachende, blonde meisje toch en wat voelt het toch altijd fijn dat ik dan haar grote zus mag zijn. Ik vind het dan altijd wel heel erg om na een kwartier te zeggen ‘Schatje, ik wil zo echt graag gaan slapen’ waarna zij zielig zegt ‘Maar ik vind het zo gezellig!’ Dit keer liep ze wel trouw en vlot naar de deur toe om vervolgens nog heel lief mijn licht uit te doen, waar ze vroeger eigenlijk altijd heel ondeugend en mij-pestend het licht nog even aanliet. Welterusten allemaal. Ik heb het. Ik heb het allemaal. Ik heb het lief. Ik heb het echt zielsveel lief. I am lucky. I am very lucky. And I am happy and I hope they are too!

Het ultieme meisjesgevoel: achterop!

Oké dit moest en zou ik dus even met jullie delen. Wanneer voelen jullie je nou op en top een meisje? Toen ik gisteren weer eens de luxe had om achterop te zitten, mijn beide armen heerlijk om mijn vriendje klemmend, bedacht ik me dat dit echt een van de momenten is dat ik me écht een meisje voel. Dat ben ik altijd natuurlijk, maar nu voelde ik me dat net ietsje extra. Net als het moment dat je je nagels lakt, een lekker tutdagje houdt, wakker wordt naast een jongen, mascara op doet of -hoe kan het ook anders- je al die ringen en armbanden weer om je vingers en polsen schuift. Heerlijk toch om een meisje te zijn?

Bron: www.weheartit.com

Welcome to my little world

 

Dit ben ik. Niet echt op mijn charmants, maar goed dat past ook eigenlijk helemaal niet bij mij. In mijn favoriete kloffie voel ik me gewoon het fijnst. Ja, ik noem dit outfit mijn meest favoriete en comfortabel kloffie. Gelukkig kunnen jullie mijn broek niet zien, want dan wist het nog een tikkeltje erger geweest. Ik kwam erachter dat ik nog niet echt iets over mijzelf op mijn blog had gezet en omdat dit een persoonlijk blog is vond ik dat eigenlijk wel een beetje nodig. Eigenlijk is dit hele blog toch voor mezelf. Maar goed, we doen het even voor het gevoel hè (en even door de duidelijkheid: ik ben nog steeds niet van plan om mijn blog out there te brengen, ik blijft het heerlijk vinden zo'n eigen pagina te hebben waar ik gewoon alles kan typen wat ik wil). Uhm, ja. Waar was ik gebleven? Eigenlijk ging ik even vertellen wie ik was, maar ik denk dat je dat toch wel kunt uitvinden door al mijn posts te lezen. Dus, ik laat ik dan meer even wat gaan doen en de douche inspringen en lunchen voordat mn liefie om de hoek komt zetten. Sorry voor dit abrupte einde! Maar krullenbol is on his way! Dus dat was alle vrolijkheid weer voor vandaag! Tot snel!

Tien gaten in de lucht springen

Heerlijk zo. Een blogpost beginnen met een metafoor. Ik heb zojuist tien gaten in de lucht gesprongen. In de supermarkt. En er waren mensen. En... oké nee. Ik heb geen tien gaten in de lucht gesprongen maar wel tien mensen blij gemaakt met een hele grote glimlach van mij. Stond ik daar, bij de groente afdeling, de sperziebonen in een plastic zakje te doen en mijn mobiel te checken (ja tegelijkertijd, dat kan ik) toen ik ineens een berichtje op de Facebook van onze opleiding zag met de mededeling dat het cijfer van ons tweede tentamen erop stond. Dus hup, snel ingelogd. Kon het eerst nog niet vinden, maar toen zag ik het via een andere website toch nog. Een 8! Nu heb ik niet alleen 24 studiepunten binnen met drie 8'en en een 8.5, maar heb ik ook nog eens gratis en voor niets (oké, eerlijk, ik heb er keihard voor gewerkt) twee weken vakantie in het begin van februari! Ik kan mijn geluk niet op en natuurlijk heb ik dit lief. Heel erg lief zelfs! Walks away with a happy face. Even thee zetten!

Een brabbeltje filosofie

Lekker aan het bloggen? Naja, nee. Ik ben aan het dagboeken. Lullen. Praten. Kletsen. Babbelen. Tegen mezelf praten. Typen. Genieten. Blèren. Proberen mijn hoofd leeg te maken (terwijl die langzaam voller wordt van alle letters die in het scherm verschijnen). Ik ben weer terug bij wie ik was. Bij wie ik was in mijn woeste en wilde tienerjaren. Uchum. Ik bedoel natuurlijk in de jaren dat ik nogal filosofisch was. Dan zat ik zo te denken als nu. Zo dus. Chaos. Maar ik vind het heerlijk. Het geeft inhoud aan wie ik ben. Oké, en nu ga ik te ver. Maar ondanks dat er 'volg mij' staat, wil ik je één ding vragen: volg mij niet. Ik vind het heerlijk zo, lekker typen. Maar stiekem, voel ik me door dat 'volg mij' gewoon net zo'n beetje zo'n hele leuke blogger (alleen die dan door niemand gevolgd wordt). Joepie. Dus dat was dat. Weer even een artikeltje bij omdat het zo in mijn hoofd plopte. Ja lieverd, ik ben lekker aan het bloggen. Happy.

Have lazy days

Bron: www.wehearit.com

Dat gevoel na een romantische en perfecte film

Slaakt een diepe zucht. Wie? Wat? Huh? Waarom? Waar? Juist ja, ik heb dus net een film gekeken met mijn twee huisgenootjes op de bank en kom haast om in dat hele fijne gevoel. Oh oh, daar heb je hem weer. Ik heb weer een bui en dit is de romantische bui. "Alles is familie". Maar goed, om de film gaat het niet echt. Het gaat gewoon om dat romantische. En dat gevoel dat je daarna hebt. Dan voelt het toch ineens wel heel alleen zo op mijn studentenkamertje. Maar goed, ook daar wilde ik het eigenlijk helemaal niet over hebben. Ondertussen worden mijn posts steeds minder samenhangend. Maar goed hè, ze hoeven ook niet de prijs te winnen voor de meest samenhangende posts. Ik noem ze niet voor niets 'brabbels'. Ohja, dat weten jullie natuurlijk helemaal niet, maar ik had naast deze titel ook een tweede titel gemaakt, met ook een pijl naar mijn blogposts, voor als ik daar zin in zou hebben. Met deze titel benoem ik mijn posts tot brabbels. Dus bij deze. Ik ga maar een einde maken aan deze brabbel en dan maar eens kijken of ik nog het één en ander in mijn notitieboekje ga schrijven. Of brabbelen. Het is maar net hoe je het wilt noemen.

Het bericht dat zonder titel begon. Het is echt een 'once in a lifetime' ding. Ik begin altijd me titels.

Leuk hoor, zo'n tafel met grote ruimtes tussen de planken. Het zag er leuk en robuust uit en paste perfect in mijn kamertje. Ja, duh. Maar praktisch? Oké, ik moet toegeven, meestal heb ik er geen last van. Het zal vast liggen aan die onhandigheid van mij vandaag. Vast een virus. Het onhandigheidsvirus. Mijn pen heeft ondertussen al twee keer op de grond gelegen en mijn potlood gaat daar nog eens even over heen met vier keer. Waar is mijn coördinatie heen? Nu ik dit typ, zijn mijn ogen bijna van die computerblokjes van het naar mijn laptopscherm staren. Ik heb alle vakken die worden aangeboden binnen Minors in Wageningen doorgenomen en mijn ogen staan er scheel van. Nee, seriously. Dit is geen grapje, dan heb ik zo'n moment dat ik gewoon niet meer echt kan scherpstellen. Oh en overal vliegen of lopen in mijn kamer van die fruitvliegjes. Waar die vandaan komen? Geen idee! Ik heb er al drie gedood, waarna ik me ga bedenken dat zij ook een papa en mama en misschien wel broertje of zusje hebben en... oké ik plet er dus net weer eentje onder mijn hand. Wat zijn die vliegjes toch irritant en wat ben ik toch weinig meelevend met die verdoemde kleine zwarte overal opduikende vliegjes. Wat ik ook nog wilde zeggen (of eigenlijk typen, want als ik het zeg is er niemand in de wijde omgeving die dit gaat horen) is dat ik de helft niet heb afgekregen van mijn to-do listje en ook niet meer van plan ben deze af te maken. Even rust. Even bloggen. Even zen. Adios!

Wanneer je gewoon zin hebt om wat te typen

Bloggen! Het blijft stiekem toch best wel leuk. Vooral als je net een nieuwe titel hebt gemaakt voor op je blogpagina en die nieuwe titel je blog voor je gevoel gewoon zoveel leuker maakt. Lay-outs maken. Ik heb het, heel erg zelfs, lief! Maar goed. Een nieuwe blogpost. Ja. Dus. Uhm. Waarover? Klaar voor een chaotisch berichtje? Het is altijd wel leuk dat ik pas bedenk wat ik ga typen op het moment dat ik ook echt aan het typen ben! Het is bijna nooit zo dat ik van tevoren al weet waar ik over ga typen en hoe ik dat ga typen. Meestal schiet er een titel in mijn hoofd die dan vervolgens getypt móet worden. Wat een lekker obsessed typje ben ik toch ook. In ieder geval ben ik weer aan het staren naar mijn to-do listje voor morgen. Die is weer lekker lang! En ik moet morgen nog even naar de supermarkt om brood te halen. En oh, ik wilde eigenlijk nog even nagels lakken en hé, eigenlijk vind ik het nog wel leuk om mijn ouders nog even te spreken vandaag! Ik zou eens voor de grap moeten typen hoe mijn gedachten gaan. Dat is iets wat je dan echt chaos kunt noemen! In ieder geval zoek ik nu eerst even een leuk plaatje op voor hieronder, ga ik daarna make-up afhalen en tandenpoetsen en dan meer eens even vanuit mijn favoriete bedje vriendjelief bellen. Welterusten!

Bron: www.weheartit.com

"You are my cup of tea". & jullie raden vast al wie totally my cup of tea is. Liefde.

Bron: www.weheartit.com

Een klein cadeautje van mij aan jullie: een leuk plaatje om als achtergrond te doen en elke dat je hem ziet even van te genieten! You are my cup of tea.

Verliefd op alles

Help. Ik heb zo'n momentje waarin ik me gelukkig voel. En ergens ben ik dan altijd bang dat dat gevoel snel weer weg gaat of iets dat gaat verpesten. Maar men, wat ben ik blij met... ja met wat? Met alles! Want ik voel het gewoon. Duh. Dat snap je wel. Mijn hartje is gewoon mij. Maar goed, wat nou specifiek? Willen jullie het echt weten? Natuurlijk komt mijn lieverd op de eerste plek, maar ook mijn nieuwe notitieboekje waardoor alles voor mij minder chaos is, mijn niet al te moeilijke en leuke studie, mijn vele sociale contacten, mijn studentenkamertje dat echt als mijn thuis voelt, dat lekkere eten dat ik om mij heen heb en tot slot toch ook heen en weer reizen terwijl je heerlijk naar buiten kunt kijken en kunt genieten van je favoriete muziek op de achtergrond (en je natuurlijk inbeelden dat je in een film speelt, want duh, dat hoort zo!). Oh ja, en ik heb dus een nieuw stopwoordje: 'duh', maar daarover meer in een volgende post.

Chips eten in het begin van januari, mag dat wel?

Echt o-ve-ral kom je het tegen. Afvallen lijkt wel steevast het meest gebruikte woord in januari. Stiekem word ik er helemaal gek van, ook al ging ik er twee jaar geleden nog vol op in mee. 'Ik ga gezonder eten, meer bewegen en niet meer snoepen' om er vervolgens achter te komen dat je na een aantal weken alweer eet en doet zoals je altijd doet. Weet je waar het om gaat? Het gaat om balans. Balans en tevreden zijn. Ik ben nog steeds niet helemaal tevreden, maar voel me in ieder geval in plaats van twee uur maar twee minuten schuldig nadat ik echt wat slechts gegeten heb. Het aantal handjes chips tellen? Mooi niet. Die heerlijke anijshagel overslaan? Ik dacht het niet. Boterhammen minderen? Ik heb het een aantal keer met pijn en moeite overleefd met vier boterhammen per dag, maar daar is nu ook geen sprake meer van. Nee, voor mij geen afvallen meer. Zo lang ik lekker bezig ben met volleyballen en fietsen vind ik het goed. En ja, mezelf een beetje inhouden is ook goed. Het belangrijkste is echter dat ik geniet van eten, er een balans in zoek, mezelf af en toe wat lekkers gun, maar mijn lichaam ook gezond houd. Meer telt er toch niet? Ik weet dat extremen veel makkelijker zijn. Heb je al twee repen chocolade op? Dan kan die rol koekjes er ook nog wel bij. Doe dit niet! Het gaat om de balans. Helemaal niets meer eten of minderen met een aantal boterhammen per dag? Ook dit is niet goed voor je lichaam. Je zult je vast lekker voelen voor een aantal, maar eeuwig volhouden kun je toch niet. Echt waar niet. En dan is er altijd nog dat gevaarlijke jojo-effect. Nou, daar geloof ik echt heilig in. Volgens mij is er geen één keer geweest dat ik een aantal kilo verloren had en het er niet meer aan kwam. Nee, volgens mij heeft mijn lichaam gewoon bepaald hoeveel het wilt wegen. Ik kan doen wat ik wil, maar dat eten vraagt mijn lichaam toch wel. Naast balans draait het ook om gezonde keuzes: een cracker met kipfilet in plaats van een zak chips is een veel gezondere keuze! Oké, genoeg over afvallen want ik wil me eigenlijk helemaal niet bij de afval-hype aansluiten. Ik zal iedereen steunen in zijn of haar race-tegen-zijn/haar-lichaam deze maand, dat beloof ik! Al geniet ik nu eerst zelf nog even van mijn vierde handje chips. In januari. Ja.

Moeilijke momenten voor je uitschuiven

Stond ik daar net, met de allerliefste krullenbol in de gang. Ineens was daar het besef dat ik hem de komende dagen niet meer zou zien. Het nadeel van ver weg van thuis studeren. Tegen elkaar zeggen dat je elkaar mist en dan toch nog maar even kijken of we elkaar morgenochtend niet nog heel even kunnen zien. Oh oh, we kunnen ook echt geen afscheid nemen hè. We moeten gewoon weer wennen aan het feit dat ik de hele week niet in de buurt ben en we elkaar dus een week niet zien nadat we gewoon twee weken samen zijn geweest. Gelukkig hebben we whatsapp en kunnen we bellen, maar het blijft toch altijd makkelijker om het moeilijke moment voor je uit te schuiven. Kennen jullie dat? Toch heb ik deze momenten lief. Het zijn momenten dat je beseft dat het bij elkaar zijn toch wel heel erg fijn is. Hij is lief! En nu maar geduldig wachten tot volgende week.

Opruimen als remedie

Opruimen. Ja, dat werkt eigenlijk altijd wel. Ik heb net in een uurtje mijn kamer een make-over gegeven en zes notitieblaadjes volgeschreven met lijstjes en ik voel me al veel beter dan vanmiddag. Bij elk prulletje dat ik weggooi, voel ik mijn hoofd weer een stukje leger worden en mijn lichaam weer een beetje meer ontspannen. Ik ben weer herboren wanneer mijn kamer helemaal opgeruimd en schoon is. Hebben jullie dat ook?

Bron: www.weheartit.com

Nergens aan vast willen zitten

Ik ben eruit. Ik zat op de bank, voor de zoveelste keer mijn blog open te klikken, toen de gedachte ineens in mij opkwam. Ik wil nooit ergens aan vast zitten. Behalve aan mijn vriendje, maar dat was in het begin ook nog een hele struggle. Ik wil wel lekker bloggen, maar geen dertig volgers hebben die allemaal van mij verlangen dat ik wat schrijf, waardoor ik eigenlijk dichtklap of een beklemmend gevoel heb omdat ik vastzit aan het bloggen. Nee, geef mij maar zo'n leeg blog als deze, waarop ik gewoon lekker alles kan zetten wat ik wil. Lekker typen en in mijn hoofd dingen op een rijtje zetten. Wat ben ik ook filosofisch soms. Het liefst plan ik ook niets van te voren. Nergens aan vast zitten, heerlijk. Dingen doen wanneer ik zin heb om ze te doen, niet omdat ze gepland zijn. Al zou ik het heerlijk vinden als mijn schatje nu aan de deur stond, we hebben nog niks gepland en voorlopig staat er eerst nog op de planning om mijn kamer op te ruimen. Ik stel het echter al de hele dag uit. Maar goed, doordat ik geen planning heb, kan ik wel lekker alles pas doen als ik er zin in heb. Zo is dat.

Rome, wat een geweldige ervaring!

Omdat ik hier lekker kan doen wat ik wil, hier een korte fotoreportage van mijn stedentrip naar Rome. Ik ben een hele mooie ervaring rijker!

 

 

 

 

Ik heb nog honderden foto's meer, maar omdat ik perfectionistisch ben wilde ik er niet teveel op in één artikel zetten en mochten er alleen maar verticale foto's in. Het is echt aan te raden om een keer naar Rome te gaan! Ik heb me goed aan mijn doelen gehouden en echt een geweldige vakantie gehad! Het idee is nu om van de mooiste foto's een eigen fotoboek in elkaar te knutselen. Ik ben nog aan het brainstormen voor leuke ideeën! Ik wil van alle vakanties foto's bewaren op een manier dat ik ze nog vaak terug kan kijken. Daarnaast heb ik sowieso het idee een grote landkaart te kopen en overal waar ik (of we, want ik spreek liever in de termen van ik en mijn lieve vriendje) geweest zijn een vlag te tekenen of te plakken of te prikken, zodat je dat een soort van zelf bij kunt houden. Ik heb alleen geen idee hoe ik dat dan weer kan linken met foto's. Hebben jullie een idee en wat vinden jullie van de foto's?