Waarom vanavond? Geen idee. Ik werd getriggerd door een nieuwe mail in mijn inbox. "Bloglovin" stond er in grote koeienletters boven. Wederom verbaas ik me over het feit dat weer iemand heeft besloten mijn blog te gaan volgen. Nieuwsgierig als ik ben, besluit ik toch weer een keer op mijn blog te gaan kijken. Ik word eigenlijk gelijk gegrepen door mijn eigen verhalen. De laatste zo'n zes maanden geleden. Wat is het leuk om iets van jezelf terug te lezen, wat je zo lang geleden geschreven hebt. Wat er vooral in mij op kwam is 'kan ik dat?' Ik heb ineens de drive om iets te typen. Ook al weet ik niet waarom.
Wat nu? Wat zal ik typen? Dat ik mijn filosofische verhaal over 'genieten van het leven' teruglas en dacht 'ik heb er wat mee gedaan'? Want dat is zo. Door mijn gedachten en overtuiging op papier te zetten, ben ik onbewust meer naar die gedachten en overtuiging gaan leven. Ik zei dat wanneer ik nog vijf jaar zou leven, ik zou stoppen met mijn studie en pas 'echt de dingen zou doen die ik zou willen doen'. Zonde. Dacht ik. Vind ik nog steeds. Ik ben er echter aan gaan werken. Gaan doen wat ik zou doen als ik over vijf jaar dood zou zijn. En nee, ik ben niet gestopt met mijn studie.
Ik zit veel lekkerder in mijn vel. Zoek constant naar de balans en leef volgens het motto: If you're not happy, make a change. In alle keuzes die ik maak probeer ik me te laten leiden door de vraag 'waar wordt ik het meest gelukkig van'? En nee, ik leef geen hippieleven. En ja, ik ga ook nog steeds naar school.
"Dus. Laat ik het in balans houden. Laat ik mijn bachelor afronden en mijn rijbewijs behalen, maar laat ik ook blijven genieten van de kleine dingen en meer doen van wat ik 'zou doen als ik nog maar vijf jaar te leven had'. De tijd is nu. En die tijd krijg je niet meer terug."
And so I did.
Ik weet vandaag even niet wat de titel moet zijn
Dit is echt een doorbraak. Ik ben ergens ver weg wel helemaal door het dolle heen. Niet dat ik hier triomfantelijk zit te typen, maar ergens voel ik een sprankeltje van hoop. Het is me gelukt. Ik ben naar boven gegaan zonder te eten. Dagen en dagen heb ik het me voorgenomen: ik ga niet meer eten na het avondeten, ook niet na een volleybaltraining. Ik zat te wachten op die dag. Die dag dat het me zou lukken. Ik had net een stemmetje in mijn hoofd en dacht 'dit móet ik met jullie delen'. Dit is mijn doorbraak. De dag waarop ik begin. De keer waarbij ik het voor het eerst volhoud (langer dan twee dagen).
Ik heb altijd de gewoonte dat ik mijn vriendje bel wanneer ik naar huis fiets van de sporthal naar mijn kamer. Dat is altijd ons standaard belmomentje, waarin ik altijd in het honderduit praat en hij het keer op keer aanhoort. In ieder geval: ik kwam bellend de kamer binnen. Ik had mijn tas al op de bank gegooid. Mijn jas ernaast. Was klaar om te gaan eten. Vroeg nog (voor de twintigste keer) 'maar, vind je me dan echt nooit dik?' toen het ineens stil was aan de andere kant van de lijn. Ik keek naar het scherm van mijn mobiel: zwart. Maar, dat is normaal! Drukte het knopje in: nog steeds zwart. Hij was uitgevallen. Ineens schoot me te binnen dat mijn batterij voor de training inderdaad nog maar voor twintig procent was volgeladen. Zucht. Zo staande naast de bank bedacht ik me dat het eigenlijk een goed duwtje in de rug was. Ik kon niet eten, mijn spullen pakken, de lichten uitdoen en naar boven gaan. Om mijn mobiel op te laden. Dan zou de stap te groot zijn om nog terug te gaan. Terug die donkere kamer in. Ik houd niet van donker. En dan zou ik Thomas trots kunnen vertellen dat ik tóch niet gegeten had, terwijl hij zij dat ik dat wel mocht. Toch niet van die twee knapperige, geroosterde, heerlijke boterhammen. Met kipfilet. Want ik had het al helemaal in gedachten. Laat dit dan het begin zijn van de omslag. Laat het alsjeblieft het begin zijn van mijn omslag. Gezond eten, veel water drinken en wat vitamine-B pillen slikken omdat mijn mama dat had aangeraden na nogal wat chagrijnige buien. En guess what? Die buien zijn weg. Maar dat kan ook aan de zon liggen. Of aan het welbekende placebo-effect. Of zijn het toch die lekkere boterhammen? Ik ga het proberen. Laat ik een doel stellen van 30 dagen. Duimen jullie voor me? Ik houd jullie op de hoogte. Denk ik. Tenzij het mislukt, dan durf ik het niet.
Ik heb altijd de gewoonte dat ik mijn vriendje bel wanneer ik naar huis fiets van de sporthal naar mijn kamer. Dat is altijd ons standaard belmomentje, waarin ik altijd in het honderduit praat en hij het keer op keer aanhoort. In ieder geval: ik kwam bellend de kamer binnen. Ik had mijn tas al op de bank gegooid. Mijn jas ernaast. Was klaar om te gaan eten. Vroeg nog (voor de twintigste keer) 'maar, vind je me dan echt nooit dik?' toen het ineens stil was aan de andere kant van de lijn. Ik keek naar het scherm van mijn mobiel: zwart. Maar, dat is normaal! Drukte het knopje in: nog steeds zwart. Hij was uitgevallen. Ineens schoot me te binnen dat mijn batterij voor de training inderdaad nog maar voor twintig procent was volgeladen. Zucht. Zo staande naast de bank bedacht ik me dat het eigenlijk een goed duwtje in de rug was. Ik kon niet eten, mijn spullen pakken, de lichten uitdoen en naar boven gaan. Om mijn mobiel op te laden. Dan zou de stap te groot zijn om nog terug te gaan. Terug die donkere kamer in. Ik houd niet van donker. En dan zou ik Thomas trots kunnen vertellen dat ik tóch niet gegeten had, terwijl hij zij dat ik dat wel mocht. Toch niet van die twee knapperige, geroosterde, heerlijke boterhammen. Met kipfilet. Want ik had het al helemaal in gedachten. Laat dit dan het begin zijn van de omslag. Laat het alsjeblieft het begin zijn van mijn omslag. Gezond eten, veel water drinken en wat vitamine-B pillen slikken omdat mijn mama dat had aangeraden na nogal wat chagrijnige buien. En guess what? Die buien zijn weg. Maar dat kan ook aan de zon liggen. Of aan het welbekende placebo-effect. Of zijn het toch die lekkere boterhammen? Ik ga het proberen. Laat ik een doel stellen van 30 dagen. Duimen jullie voor me? Ik houd jullie op de hoogte. Denk ik. Tenzij het mislukt, dan durf ik het niet.
Een paradijs van kruiden en een heerlijk moeder-dochterdagje!
Wat me aantrok waren droge stukjes brood. Ik liep met mijn moeder langs alle leuke winkeltjes toen het brood me ineens opviel. Ik ben een broodmonster dus dat kwam eigenlijk wel goed uit. We hadden net een uur gefietst en al een tijd door het winkelcentrum gehobbeld dus ik vond het wel tijd voor wat eten. Het zag er uitnodigend uit. Als een automatisme liepen mama en ik erop af. Er stonden vier witte schoteltjes voor met tapenades. We namen een hap, keken elkaar aan, kikte goedkeurend en maakte tegelijk een 'mmm' geluid. Het duurde niet lang of onze ogen glinsterde al: wij gingen wat kopen! Als ware shopdiva's liepen we de winkel binnen. Het zal je niet verassen dat we met vier potjes naar buiten kwamen inclusief de beste olijfolie. Ik zal het niet ontkennen dat ik zo ongeveer nog tien tapenades in de winkel geproefd had en toen vertelde ze óók nog dat je de kruiden en olijfolie tot pastasaus kon maken. Ik was om.
De Oil en Vinegar. Ik kende ze voor vandaag niet eens of naja, in ieder geval niet goed. Het winkeltjes was een paradijs van kruiden en laat ik me nou net gisteren te hebben voorgenomen een echte keukenprinces te worden. Ja echt, ik wil, moet en zal echt goed leren koken! Vrijdag en zaterdag vertoefde ik samen met mijn lieve vriend in mijn studentenhuis. Mijn huisgenoten waren allemaal naar thuis thuis (waar ze met hun ouders wonen) dus we hadden het hele huis voor ons alleen. We hebben beide avonden ons best gedaan met koken, maar toch vonden we het allebei nog niet echt een heel groot succes (het kan altijd beter!) Tuurlijk kan ik wel een beetje standaard koken, maar ik zou graag echt meer willen leren over kruiden, sausjes en bijzondere gerechten. In ieder geval heb ik een nieuwe favoriete winkel, een hele leuke moeder-dochter dag gehad en lekker twee uur gefietst en van het zonnetje genoten. Kennen jullie de Oil & Vinegar en kopen jullie er wel eens wat?
Bron en link naar de webshop: http://nl.oilvinegar.com/
De Oil en Vinegar. Ik kende ze voor vandaag niet eens of naja, in ieder geval niet goed. Het winkeltjes was een paradijs van kruiden en laat ik me nou net gisteren te hebben voorgenomen een echte keukenprinces te worden. Ja echt, ik wil, moet en zal echt goed leren koken! Vrijdag en zaterdag vertoefde ik samen met mijn lieve vriend in mijn studentenhuis. Mijn huisgenoten waren allemaal naar thuis thuis (waar ze met hun ouders wonen) dus we hadden het hele huis voor ons alleen. We hebben beide avonden ons best gedaan met koken, maar toch vonden we het allebei nog niet echt een heel groot succes (het kan altijd beter!) Tuurlijk kan ik wel een beetje standaard koken, maar ik zou graag echt meer willen leren over kruiden, sausjes en bijzondere gerechten. In ieder geval heb ik een nieuwe favoriete winkel, een hele leuke moeder-dochter dag gehad en lekker twee uur gefietst en van het zonnetje genoten. Kennen jullie de Oil & Vinegar en kopen jullie er wel eens wat?
Ik lig er praktisch elke nacht wakker van. Letterlijk.
De struggle genaamd 'op tijd slapen'. Ik vraag me vaak af of jullie daar ook wek eens last van hebben. Ik lig er zelf namelijk praktisch elke nacht wakker van: letterlijk. Vroeger was het heel anders. Vroeger wílde ik nooit slapen. "Chantal, je moet nú naar boven" was iets dat elke avond steevast wel weer terug kwam. Vaak ging ik dan nog tot diep in de nacht msn'en, stiekem nog dat ene spannende boek uitlezen of sloop ik nog even naar de kamer van mijn zusje. Tegenwoordig probeer ik krampachtig elke avond op tijd te slapen. Soms slaag ik er niet eens in om voor middernacht in bed te liggen, een andere keer lig ik er bij wijze van spreken om acht uur al in en dan nog maakt het niet uit wát ik doe, ik slaap toch niet voor middernacht. En dat, terwijl ik weet dat als ik mijn ogen dicht doe ik vaak binnen een paar seconden al weg ben en ik me veel happyer voel de volgende ochtend als ik op tijd ben gaan slapen. Waar gaat het fout?
Mijn IPhone. Het is een schattig ding hoor. Ik sleep hem overal naar toe en hij ligt elke avond trouw naast mijn bed (het klinkt net alsof ik het over mijn vriend heb, die op dit moment op een matras naast mijn bed op de grond ligt) aan de oplader (nu gaat het toch wel een beetje vreemd klinken). De leukste gesprekken zijn altijd laat in de avond. Ook heb ik vaak mijn vriend overdag niet zoveel gesproken en wil ik 's avonds toch een soort van de schade inhalen. Ik check nog even Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin' (ja, zonder dat te checken kan ik echt no way slapen) en als ik hem dan eindelijk heb weggelegd gebeurt het vaak dat ik hem tóch nog even pak. In ieder geval denk ik dat het probleem zich deels bij mijn IPhone bevindt, maar ook deels mij het fenomeen 'luiheid'. Ik kan de keren niet op twee handen tellen dat ik alvast in bed was gaan liggen, maar mijn tanden nog moest poetsen of rustig aan het bloggen was nog laat in de avond en die stap om op te staan echt veel te groot was. Liever lui dan moe zeggen ze toch?
Ik heb me al vaak voorgenomen 'vanaf vandaag elke nacht voor 10 uur in bed te liggen en voor half 11 te slapen' en de keren zijn gemakkelijk op één hand te tellen dat dat gelukt is. Niet vaak dus. Toch gaat er niets boven echt lekker wakker worden, dus ik ga het wéér een keer proberen. Elke avond voor 11 uur slapen, duimen jullie mee?
Bron: www.weheartit.com
Mijn IPhone. Het is een schattig ding hoor. Ik sleep hem overal naar toe en hij ligt elke avond trouw naast mijn bed (het klinkt net alsof ik het over mijn vriend heb, die op dit moment op een matras naast mijn bed op de grond ligt) aan de oplader (nu gaat het toch wel een beetje vreemd klinken). De leukste gesprekken zijn altijd laat in de avond. Ook heb ik vaak mijn vriend overdag niet zoveel gesproken en wil ik 's avonds toch een soort van de schade inhalen. Ik check nog even Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin' (ja, zonder dat te checken kan ik echt no way slapen) en als ik hem dan eindelijk heb weggelegd gebeurt het vaak dat ik hem tóch nog even pak. In ieder geval denk ik dat het probleem zich deels bij mijn IPhone bevindt, maar ook deels mij het fenomeen 'luiheid'. Ik kan de keren niet op twee handen tellen dat ik alvast in bed was gaan liggen, maar mijn tanden nog moest poetsen of rustig aan het bloggen was nog laat in de avond en die stap om op te staan echt veel te groot was. Liever lui dan moe zeggen ze toch?
Ik heb me al vaak voorgenomen 'vanaf vandaag elke nacht voor 10 uur in bed te liggen en voor half 11 te slapen' en de keren zijn gemakkelijk op één hand te tellen dat dat gelukt is. Niet vaak dus. Toch gaat er niets boven echt lekker wakker worden, dus ik ga het wéér een keer proberen. Elke avond voor 11 uur slapen, duimen jullie mee?
Een held op sokken: het steeds terugkerend fenomeen dat 'boodschappen doen' heet
De supermarkt is een plek waar ik zo'n drie à vier keer in de week kom. Waar ik het vroeger nog vreselijk vond om boodschappen te doen en vooral af te moeten rekenen, is het nu echt een soort van routine. Al denk ik altijd nog wel heel goed na bij mijn zinnetje 'kan ik pinnen'?, moet ik altijd drie keer nadenken of ik nou wel of niet het bonnetje wil (en de zegels natuurlijk) en probeer ik mezelf keer op keer weer eraan te herinneren 'hetzelfde' te zeggen wanneer de caissière mij een fijne dag toewenst. Dat probleem met 'hetzelfde' zeggen zit vooral in het feit dat ik al druk bezig ben met waar mijn boodschappen naartoe gaan, hoe en waar ik mijn pinpas, het bonnetje en de zegels in ga stoppen en hoe ik dat allemaal dit keer weer in mijn veel te kleine schoudertas ga krijgen. Ik ben een held in boodschappen doen! Een held op sokken dan.
Ik loop altijd het eerst naar de broodafdeling. Voor de mensen die mij nog niet kennen: ik ben verslaafd aan brood. En dat niet aan alle soorten brood, maar aan Oerbrood. Een bepaald merk brood die je alleen bij de C1000 kan kopen. Dat je het alleen bij de C1000 kunt kopen is dan ook precies de reden dat ik altijd met een aantal broden op zak in de trein naar huis ga: wij hebben thuis geen C1000 dichtbij en hoe overleef ik nou het weekend zonder Oerbrood? Het is echt geen geintje. Ik ontbijt met brood, ik lunch met brood, ik heb drie andere maaltijden per dag met brood en ik eet brood na het avondeten. Altijd. Ik weet hoe slecht het is, maar ik heb het mezelf aangeleerd en ik kom er niet meer vanaf. Al is mijn vriendje ervan overtuigd van wel. Ik eet ongeveer 10 boterhammen per dag en daarmee is het dan nog niet eens gedaan. Het liefst eet ik namelijk daarnaast ook nog crackers, koekjes en rijst wafels.
Wanneer ik de broodafdeling voorbij ben, ben ik ook vaak al gelijk een aantal minuten verder. Ik pak mijn favoriete smeerkaas, verse kipfilet, een supersize-pak ontbijtboek -wel met de helft minder suiker-, een groot pak melk, crackers, rijst wafels en het liefst pak ik dan ook nog een grote pot pindakaas. Vervolgens loop ik door naar de tijdschriften of stuur ik mijn huisgenootjes een Whatsappje of ik alvast wat mee zal nemen voor vanavond. Eigenlijk blijft het bij de tijdschriften altijd bij kijken, want wat zijn die prijzen toch altijd hoog! Eenmaal om het hoekje zie ik de lange rijen voor de kassa en komt het moeilijkste van alles: uitkiezen in welke rij je zal gaan staan. Als er íets is dat ik echt niet kan, dan is dit het. Het is de grootste struggle, opgave en uitdaging van het naar de supermarkt gaan. En dan begint eigenlijk pas het hele riedeltje. Je weet wel, dat riedeltje zoals beschreven in mijn inleiding. Na alles in mijn overvolle schoudertas te hebben gekregen, loop ik met een opgelucht gevoel naar buiten. Zo, nu hoef ik even voor een dag geen boodschappen meer te doen. Ben jij ook zo'n held met boodschappen doen?
Ik loop altijd het eerst naar de broodafdeling. Voor de mensen die mij nog niet kennen: ik ben verslaafd aan brood. En dat niet aan alle soorten brood, maar aan Oerbrood. Een bepaald merk brood die je alleen bij de C1000 kan kopen. Dat je het alleen bij de C1000 kunt kopen is dan ook precies de reden dat ik altijd met een aantal broden op zak in de trein naar huis ga: wij hebben thuis geen C1000 dichtbij en hoe overleef ik nou het weekend zonder Oerbrood? Het is echt geen geintje. Ik ontbijt met brood, ik lunch met brood, ik heb drie andere maaltijden per dag met brood en ik eet brood na het avondeten. Altijd. Ik weet hoe slecht het is, maar ik heb het mezelf aangeleerd en ik kom er niet meer vanaf. Al is mijn vriendje ervan overtuigd van wel. Ik eet ongeveer 10 boterhammen per dag en daarmee is het dan nog niet eens gedaan. Het liefst eet ik namelijk daarnaast ook nog crackers, koekjes en rijst wafels.
Wanneer ik de broodafdeling voorbij ben, ben ik ook vaak al gelijk een aantal minuten verder. Ik pak mijn favoriete smeerkaas, verse kipfilet, een supersize-pak ontbijtboek -wel met de helft minder suiker-, een groot pak melk, crackers, rijst wafels en het liefst pak ik dan ook nog een grote pot pindakaas. Vervolgens loop ik door naar de tijdschriften of stuur ik mijn huisgenootjes een Whatsappje of ik alvast wat mee zal nemen voor vanavond. Eigenlijk blijft het bij de tijdschriften altijd bij kijken, want wat zijn die prijzen toch altijd hoog! Eenmaal om het hoekje zie ik de lange rijen voor de kassa en komt het moeilijkste van alles: uitkiezen in welke rij je zal gaan staan. Als er íets is dat ik echt niet kan, dan is dit het. Het is de grootste struggle, opgave en uitdaging van het naar de supermarkt gaan. En dan begint eigenlijk pas het hele riedeltje. Je weet wel, dat riedeltje zoals beschreven in mijn inleiding. Na alles in mijn overvolle schoudertas te hebben gekregen, loop ik met een opgelucht gevoel naar buiten. Zo, nu hoef ik even voor een dag geen boodschappen meer te doen. Ben jij ook zo'n held met boodschappen doen?
Waar ik denk dat het 'fout' ging.
Van tent tot interierliefde
Interieur. Ik kan er niks aan doen. Ik vind het woord niet leuk, tafels en banken spreken me eigenlijk helemaal niet aan en toch heb ik er iets mee. Ik schreef een verhaal op één van mijn eerdere blogs. Ja, een chaotisch meisje zal ik altijd blijven. Ik wil telkens wel weer wat anders. Maar ik schreef dus eerder een verhaal over ik en mijn wasknijper-handdoeken-tenten. Kennen jullie die ook? In ieder geval denk ik dat het daar echt fout ging. Dat daar mijn liefde voor interieur en wonen begon. Nieuwsgierig geworden? Lees dan verder.
De wasknijpers hadden weer een zware dag als ik een tent wilde gaan bouwen. Ik was de hele dag zoet. De grootste handdoeken moesten tevoorschijn worden getoverd en ik sleepte dolenthousiast dan ook alle handdoeken die we in huis hadden liggen naar mijn kamer. Dat was op zich al een hele klus, ik had namelijk een kamer op zolder. De grootste opgave was echter altijd om plaatsen te vinden waar je de handdoeken aan vast kon maken. Wat was dat moeilijk zeg! Ik was een klein meisje met een eigen kamer die niets liever wilde doen dan tenten bouwen in die kamer. Mijn kamer interesseerde me niet. Hoe mijn kamer eruit zag maakte me echt niets uit. Maar die tent! Ja, die tent die moest echt tip en top in orde zijn. Ik denk dat het daar al een beetje begon, die liefde voor een knus, warm en fijn gevoel dat een plek met zich meebrengt. Die tent voelde zo veilig en knus, alsof je aan het kamperen was maar dan met heel veel kussens én veilig in je eigen kamer. Risico vermeed ik trouwens altijd liever dan dat ik het aanging, vandaar dat ik het heerlijk vond dat deze tent gewoon veilig in mijn eigen kamer stond. Naja, veilig? Ik kan me niet herinneren dat er een tent was die langer dan één dag heeft gestaan. Ze stortten altijd in. Meestal had ik bij de tijd dat mijn tent voor de tiende keer instortten er wel vrede mee. En een leuke dag achter de rug. "Die goede oude tijd hè", zo zeggen ouderen dat altijd. En, weet je? Soms moet ik echt bekennen dat ze ergens wel een beetje gelijk hebben.
Bron: www.weheartit.com, maar de originele bron kon ik weer niet vinden.
De wasknijpers hadden weer een zware dag als ik een tent wilde gaan bouwen. Ik was de hele dag zoet. De grootste handdoeken moesten tevoorschijn worden getoverd en ik sleepte dolenthousiast dan ook alle handdoeken die we in huis hadden liggen naar mijn kamer. Dat was op zich al een hele klus, ik had namelijk een kamer op zolder. De grootste opgave was echter altijd om plaatsen te vinden waar je de handdoeken aan vast kon maken. Wat was dat moeilijk zeg! Ik was een klein meisje met een eigen kamer die niets liever wilde doen dan tenten bouwen in die kamer. Mijn kamer interesseerde me niet. Hoe mijn kamer eruit zag maakte me echt niets uit. Maar die tent! Ja, die tent die moest echt tip en top in orde zijn. Ik denk dat het daar al een beetje begon, die liefde voor een knus, warm en fijn gevoel dat een plek met zich meebrengt. Die tent voelde zo veilig en knus, alsof je aan het kamperen was maar dan met heel veel kussens én veilig in je eigen kamer. Risico vermeed ik trouwens altijd liever dan dat ik het aanging, vandaar dat ik het heerlijk vond dat deze tent gewoon veilig in mijn eigen kamer stond. Naja, veilig? Ik kan me niet herinneren dat er een tent was die langer dan één dag heeft gestaan. Ze stortten altijd in. Meestal had ik bij de tijd dat mijn tent voor de tiende keer instortten er wel vrede mee. En een leuke dag achter de rug. "Die goede oude tijd hè", zo zeggen ouderen dat altijd. En, weet je? Soms moet ik echt bekennen dat ze ergens wel een beetje gelijk hebben.
The Happy Challenge #6
The Happy Challenge. Ja, ik doe echt nog steeds mee! Ik blijf het een leuke Challenge vinden en vind het heerlijk om voor mezelf op die manier wat meer op een rijtje te zetten. Lekker filosofisch weer, Chantal. Van de twee vorige opdrachten liep ik niet echt warm. Ik kon niet goed verzinnen wat ik nu concreet wilde gaan veranderen (toevoegen en opgeven) en de vijfde opdracht waarin we die veranderingen ook echt moesten gaan 'doorvoeren' in ons leven sloeg ik logischerwijs dus ook maar over. Maar, hier zijn we weer. Ik zag 'positieve gewoonten' staan en 'welke gewoonten je zou willen toevoegen' op de Facebookpagina van The Happy Challenge en ik voelde gelijk al overal kriebels om erover te schrijven en kriebels om ermee aan de slag te gaan! Begin maart is mijn nieuwe 'nieuwe jaar'. Dat klinkt weer lekker suf, maar ik heb gewoon een datum nodig waarop ik de knop om kan zetten zodat ik niet doorga op de manier waar ik al mee bezig ben. "Vanaf deze datum wil ik elke avond voor 23.30 slapen" werkt voor mij gewoon beter dan dat ik het gewoon maar ga proberen te doen elke avond. Het is ook eigenlijk precies waar ik zelf al bezig ben geweest de afgelopen tijd, het opschrijven van mijn 'kleinere doelen', zoals ik ze noem. Eerder slapen, meer water drinken, geen koekjes meer eten (oh, daar ben ik zo verslaafd aan he!). Je kent het hele riedeltje wel. Ik heb er dus al veel over nagedacht en nu is het tijd om het voor mezelf en voor jullie op een rijtje te zetten! Ready?
Wat zijn mijn goede gewoontes? Eigenlijk is dat nog best wel een lastige vraag. Ik weet dat ik altijd gemakkelijk bezig ga aan school, zorg dat ik altijd tussen alles door vaak genoeg aan Thomas laat weten dat ik om hem geef en doe altijd netjes aan minstens drie maaltijden per dag (ik eet het liefst de hele dag door dus dat is niet zo moeilijk) en sla dus ook nooit mijn ontbijt over. Dat zijn allemaal best goede gewoontes toch?
En nu komt dé vraag. De enige echte. De grote struggle. De enige echte levensvraag. Bereid je voor op een hele waslijst aan gewoontes. Gewoontes die ik aan mijn leven zou willen toevoegen. Dubbelepunt. Eerder slapen, eerder opstaan, vaker de dag beginnen met een grote kop thee, vaker contact zoeken met mijn ouders en zusje als ik in Wageningen ben, vaker mijn handen incrèmen, vaker de bodylotion gebruiken na het douchen, geen suiker en ongezonde dingen meer eten, mijn computer vaker helemaal uitzetten in plaats van op de slaapstand, altijd een praatje maken als ik iemand tegenkom, meer de deur uit en leuke dingen doen met Thomas, vaker in het weekend voor het gezin wat lekkers koken, niet meer op pennen kauwen (een hele slechte gewoonten), vaker mijn nagels lakken en daar tijd voor vrijmaken, meer water drinken, elke dag spieroefeningen doen voor het slapengaan, langzamer eten (wanneer ik iets echt lekker vind ben ik echt heel goed in het echt naar binnen schrokken van mijn eten), dingen gelijk opruimen in plaats van er steeds een bende van te maken en het pas op te ruimen als ik nergens meer kan staan of lopen, geen boter terugsmeren in het kuipje wat ik soms nog wel is doe, vaker naast mensen in college zitten die ik nog niet (goed) ken, meer contact zoeken met studiegenootjes om een keer wat af te spreken en sneller en meer actie ondernemen, ik kan soms echt veel te afwachtend zijn. Wat zijn jouw goede en slechte gewoontes?
Via de blog mondetmoi.nl
(de originele bron weet ik niet, echt overal wordt je doorverwezen naar tumblr en pinterest)
En nu komt dé vraag. De enige echte. De grote struggle. De enige echte levensvraag. Bereid je voor op een hele waslijst aan gewoontes. Gewoontes die ik aan mijn leven zou willen toevoegen. Dubbelepunt. Eerder slapen, eerder opstaan, vaker de dag beginnen met een grote kop thee, vaker contact zoeken met mijn ouders en zusje als ik in Wageningen ben, vaker mijn handen incrèmen, vaker de bodylotion gebruiken na het douchen, geen suiker en ongezonde dingen meer eten, mijn computer vaker helemaal uitzetten in plaats van op de slaapstand, altijd een praatje maken als ik iemand tegenkom, meer de deur uit en leuke dingen doen met Thomas, vaker in het weekend voor het gezin wat lekkers koken, niet meer op pennen kauwen (een hele slechte gewoonten), vaker mijn nagels lakken en daar tijd voor vrijmaken, meer water drinken, elke dag spieroefeningen doen voor het slapengaan, langzamer eten (wanneer ik iets echt lekker vind ben ik echt heel goed in het echt naar binnen schrokken van mijn eten), dingen gelijk opruimen in plaats van er steeds een bende van te maken en het pas op te ruimen als ik nergens meer kan staan of lopen, geen boter terugsmeren in het kuipje wat ik soms nog wel is doe, vaker naast mensen in college zitten die ik nog niet (goed) ken, meer contact zoeken met studiegenootjes om een keer wat af te spreken en sneller en meer actie ondernemen, ik kan soms echt veel te afwachtend zijn. Wat zijn jouw goede en slechte gewoontes?
Nagellak-struggles, ben ik de enige?
Ik kijk naar mijn rechterhand: penstrepen. Ik kijk naar mijn linkerhand: een half afgebladderde nagel. Ik kijk naar mijn wijsvinger: volgens mij heb ik hier mijn eigen vingerafdruk opgezet. Zucht. Soms word ik er helemaal gek van. Ik houd van nagellak, echt, begrijp mij niet verkeerd! Maar wat een ergernissen komen daar soms toch bij kijken. Ik kan met gerust honderden punten opnoemen die ik lastig vind aan nagellaken. Zo vind ik bijvoorbeeld nooit de tijd om het te doen: altijd wel heb ik gewoon nog dingen te doen of wil ik dingen doen waardoor het altijd wel niet uitkomt. Daarnaast ben ik echt een sucker in het lakken van mijn rechternagels door middel van mijn linkerhand. Het is echt soms een disaster. Daar boven op komt dat ik het meestal ook nog op mijn nagelriemen smeer of op de topjes van mijn vingers. De tijd die ik moet wachten om mijn nagellak te laten drogen duurt soms eeuwen en nagellak blijft er eigenlijk nooit echt langer dan twee dagen mooi opzitten. Wat mij ook vaak overkomt is dat ik denk dat het helemaal droog is en het dan toch nog te zacht blijkt te zijn waardoor ik mijn nagels in één seconde weer helemaal kan verpesten. Ik heb dan ook echt al vaak gehad dat ik mijn nagels lakte en een paar minuten later alweer met nagellakremover in mijn handen stond. Hup, al die nagellak er maar weer af en gauw wat anders doen, want arghhhhhhh! Daarnaast heb ik ook soms nog wat moeite met kleurtjes: dieprood, zachtroze en doorzichtig doen het altijd wel goed maar zodra ik groen of blauw of een ander gek kleurtje op mijn nagels smeer, wat ik bij anderen altijd zo mooi vindt staan, sta ik het ook vaak binnen de kortste keren er weer af te boenen. Maar misschien zijn die penstrepen nog wel het ergste van alles. Ik voel me daarin ook echt een beetje de enige want ik heb nog nooit iemand erover gehoord! Als ik mijn nagels gelakt heb en ik ga schrijven (gewoon met een balpen) dan krijg ik het altijd voor elkaar dat er ergens op één van mijn perfect gelakte -uchum- nagels een mooie penstreep of veeg ontstaat. Hoe het komt? Geen idee. De rest van mijn hand zit trouwens ook vaak onder. Het zal vast wel aan mij liggen.
Bron: www.weheartit.com
En toch hè? Toch, heb ik een kleine grote liefde voor nagellak. Ja, een kleine grote. Want soms is deze liefde even heel groot en soms heel klein. Ik vind het gevoel van vers gelakte nagels -vanaf het moment dat je weer alles kunt doen dan- echt heerlijk. Je voelt je altijd weer even helemaal op en top een meisje, je kunt je nagellak zo leuk met je kleding afstemmen, het is leuk om complimentjes te krijgen over je net gelakte nagels, het is echt heerlijk als het eindelijk lukt die nagellak er een keer mooi op te krijgen, het is leuk om nagellak te kopen, het is leuk om wanneer je net nieuwe nagellak hebt gekocht en hem opdoet en dan blij verrast bent over de kleur. En het is leuk, of ik vind het in ieder geval leuk, om je mooi rood gelakte teennagels zo onder je deken vandaan te zien komen in de ochtend, wanneer je net echt heerlijk hebt geslapen. Het heeft iets. Hoe ben jij met nagellak? Herken jij je in mijn nagellak-struggles en hebben jullie misschien nog tips?
Het was een doodnormale wandeling
Daar liepen we dan. Het was nog redelijk koud, maar ik had een dikke winterjas aan. Naast mij liep mijn lieve krullenbolletje en in mijn handen had ik een thermoskanbeker gevuld met thee. Ik liep er doodnormaal mee rond, alsof je dat altijd meeneemt als je een stukje gaat wandelen. Onderweg lachten we wat af, genoten we wat van het zonnetje en nipte ik van mijn dampende thermoskanbeker met thee. We hadden het echt over van alles en nog wat, zoals ik het altijd over van alles en nog wat kan hebben. Wonderlijk eigenlijk, hoe je nooit uitgesproken kunt raken met iemand.
Ik vraag me altijd één ding af. Stel dat ik nog 5 jaar zou leven? En dat van te voren zou weten? Één ding schiet me gelijk te binnen: ik zou niet doen wat ik nu doen. Ik zou stoppen met mijn opleiding, met het constante bouwen aan de toekomst waarvan je niet zeker weet dat die er gaat zijn. Ik zou reizen maken, veel tijd met mijn gezin doorbrengen en vaak uiteten gaan. Ik zou van elk ontbijt een speciale aangelegenheid maken, voor heerlijk uitgebreide lunches zorgen, ik zou meer romantische avondjes beleven, vaker naar de film gaan, meer genieten van het zonnetje, vaker en langer uitslapen, alle interieurwinkels en kringloopwinkels afgaan, vaker weekendjes weg gaan, meer sporten en zoveel mogelijk tijd met mijn lieverd doorbrengen. En eigenlijk zou ik nog veel meer doen. Wonderlijk en raar eigenlijk hoe ik gelijk vol leven zit terwijl ik me nu altijd zo uitgeput voel.
Soms vind ik het echt gewoon stom dat we zo 'naar de maatschappij leven'. We hebben allemaal ongeveer maar 80 jaar te leven en zijn meer en deel van onze tijd bezig met het opbouwen van dat leven. Ik heb nu nog het gevoel dat alles ter voorbereiding is. Ter voorbereiding op de toekomst. Maar ik wil al veel meer! Ik ben constant in gevecht met wat ik nu wil, en zou doen als ik wist dat ik niet nog een heel leven voor me gehad, en wat 'handig is om te doen voor de toekomst'. Waarom speelt geld een grote rol? Want daar 'doe' je het dan eigenlijk voor. Voor die ene leuke baan en voor het geld. Een solide basis opbouwen. Ik ben aan het studeren, wil extra vakken gaan volgen, ben op zoek naar een baantje omdat dat goed staat op mijn CV, maar eigenlijk wil ik reizen, leuke dingen doen, weekendjes weg en alles kunnen doen wat ik op een bepaald moment zou willen doen. Iedereen wilt wel wat geld later toch? Want ja, het is toch wel fijn als je voor jezelf kunt zorgen, de belasting kunt betalen, een huur kunt betalen en voldoende eten kunt betalen. En dan is het nog fijner als je daar nog een schepje bovenop kunt doen en misschien wel af en toe een weekendje weg kunt, of een keer lekker uiteten kunt gaan en niet te hoeven twijfelen in de supermarkt om een keer een lekkere biefstuk te eten. Ik vind het maar lastig.
Dus. Laat ik het in balans houden. Laat ik mijn bachelor afronden en mijn rijbewijs behalen, maar laat ik ook blijven genieten van de kleine dingen en meer doen van wat ik 'zou doen als ik nog maar vijf jaar te leven had'. De tijd is nu. En die tijd krijg je niet meer terug.
Halverwege onze wandeling werd alles me weer iets duidelijker. Het is oké om af en toe onzeker te zijn en goed na te denken over of je nog door wilt blijven gaan met wat je aan het doen bent. Of je op het juiste pad zit. Of je niet op de automatische piloot aan het leven bent. Of de balans er nog wel is en of je nog wel van de kleine dingen geniet. Je begrijpt wel dat het een fijne eye-opening-wandeling was. Ik dronk nog een beetje thee en liep samen met hem mijn laatste stappen tot de voordeur om vervolgens een breed glimlachend zusje achter de deur aan te treffen. Ze trok de deur open met 'te laat!' Ik had de sleutel inderdaad nog niet in het slot kunnen steken. Wat is dat me toch veel waard, die glimlach en het fijne warme huis waar ik in thuis kom. Laat ik dan mijn best doen om er nóg meer van te genieten. En niet over vijf jaar, maar nu.
Denken jullie hier wel eens over na?
Ik vraag me altijd één ding af. Stel dat ik nog 5 jaar zou leven? En dat van te voren zou weten? Één ding schiet me gelijk te binnen: ik zou niet doen wat ik nu doen. Ik zou stoppen met mijn opleiding, met het constante bouwen aan de toekomst waarvan je niet zeker weet dat die er gaat zijn. Ik zou reizen maken, veel tijd met mijn gezin doorbrengen en vaak uiteten gaan. Ik zou van elk ontbijt een speciale aangelegenheid maken, voor heerlijk uitgebreide lunches zorgen, ik zou meer romantische avondjes beleven, vaker naar de film gaan, meer genieten van het zonnetje, vaker en langer uitslapen, alle interieurwinkels en kringloopwinkels afgaan, vaker weekendjes weg gaan, meer sporten en zoveel mogelijk tijd met mijn lieverd doorbrengen. En eigenlijk zou ik nog veel meer doen. Wonderlijk en raar eigenlijk hoe ik gelijk vol leven zit terwijl ik me nu altijd zo uitgeput voel.
Soms vind ik het echt gewoon stom dat we zo 'naar de maatschappij leven'. We hebben allemaal ongeveer maar 80 jaar te leven en zijn meer en deel van onze tijd bezig met het opbouwen van dat leven. Ik heb nu nog het gevoel dat alles ter voorbereiding is. Ter voorbereiding op de toekomst. Maar ik wil al veel meer! Ik ben constant in gevecht met wat ik nu wil, en zou doen als ik wist dat ik niet nog een heel leven voor me gehad, en wat 'handig is om te doen voor de toekomst'. Waarom speelt geld een grote rol? Want daar 'doe' je het dan eigenlijk voor. Voor die ene leuke baan en voor het geld. Een solide basis opbouwen. Ik ben aan het studeren, wil extra vakken gaan volgen, ben op zoek naar een baantje omdat dat goed staat op mijn CV, maar eigenlijk wil ik reizen, leuke dingen doen, weekendjes weg en alles kunnen doen wat ik op een bepaald moment zou willen doen. Iedereen wilt wel wat geld later toch? Want ja, het is toch wel fijn als je voor jezelf kunt zorgen, de belasting kunt betalen, een huur kunt betalen en voldoende eten kunt betalen. En dan is het nog fijner als je daar nog een schepje bovenop kunt doen en misschien wel af en toe een weekendje weg kunt, of een keer lekker uiteten kunt gaan en niet te hoeven twijfelen in de supermarkt om een keer een lekkere biefstuk te eten. Ik vind het maar lastig.
Dus. Laat ik het in balans houden. Laat ik mijn bachelor afronden en mijn rijbewijs behalen, maar laat ik ook blijven genieten van de kleine dingen en meer doen van wat ik 'zou doen als ik nog maar vijf jaar te leven had'. De tijd is nu. En die tijd krijg je niet meer terug.
Halverwege onze wandeling werd alles me weer iets duidelijker. Het is oké om af en toe onzeker te zijn en goed na te denken over of je nog door wilt blijven gaan met wat je aan het doen bent. Of je op het juiste pad zit. Of je niet op de automatische piloot aan het leven bent. Of de balans er nog wel is en of je nog wel van de kleine dingen geniet. Je begrijpt wel dat het een fijne eye-opening-wandeling was. Ik dronk nog een beetje thee en liep samen met hem mijn laatste stappen tot de voordeur om vervolgens een breed glimlachend zusje achter de deur aan te treffen. Ze trok de deur open met 'te laat!' Ik had de sleutel inderdaad nog niet in het slot kunnen steken. Wat is dat me toch veel waard, die glimlach en het fijne warme huis waar ik in thuis kom. Laat ik dan mijn best doen om er nóg meer van te genieten. En niet over vijf jaar, maar nu.
Denken jullie hier wel eens over na?
Ik begin een interieurobsessie te krijgen.
Oh nee. Die had ik al.
De bronnen weet ik niet precies, ik heb ze een tijd geleden opgeslagen van www.lekkerfrisss.blogspot.com
Een volgend lijstje.
Vol met fijne, nieuwe en simpele doelen
Ik schrijf niet meer. Niet omdat ik het verleerd ben, maar omdat ik simpel gezegd even geen zin had om te schrijven. Precies de reden waarom ik de afgelopen dagen niks meer gepost heb. En ik heb niet eens een 'shame on me' gevoel. Want nee, hier schrijf ik gewoon alleen als ik echt zin heb om echt even wat (van me af) te schrijven. Ik heb een heerlijke vakantie gehad en ben alweer twee dagen in de running. Het gaat nog best goed! Ik had vanmiddag wel een onrustig gevoel en vanochtend een echt besef momentje. Ik ben nu 18 en de druk wordt echt steeds hoger om echt wat te bereiken in het leven. Iedereen om me heen wilt hetzelfde dus het voelt als een eeuwige concurrentie of strijd die ik niet aankan. Ik heb nog bijna niks op mijn CV staan en werd laatst afgewezen voor mijn eerste echte sollicitatie (voor een perfect bijbaantje). Ja ja, ze hadden dan wel 'heel veel enthousiaste reacties' gehad (mijn ouders zeiden al 'het ligt niet aan jou') maar toch voelde het als een grote afwijzing en heel erg stom. Ik wil zo veel, heb grote dromen en ben de laatste tijd ontzettend veel bezig geweest die dromen keer op keer weer op te schrijven, maar eigenlijk ben ik liever het type dat een steady leventje heeft en niet teveel uitspookt. Ik bedoel, ik drink niet en ik rook niet nee, maar ik ga bijvoorbeeld liever ook niet de deur uit, doe liever niet teveel op één dag, houd niet van iemand bellen (angsthaast), ga ook niet zo snel de deur uit en maak niet gemakkelijk afspraken (ik zie er heel erg tegen op wanneer ik iets echt moet gaan doen, vaker dan dat ik ernaar uit kijk, wat klink ik autistisch trouwens) en heb vooral 'veel tijd voor mezelf nodig'. En dit, wat hier dan zo zit, wil allemaal dromen verwezenlijken. Dus ging ik weer aan de gang met lijstjes. Nieuwe lijstjes. Ik pak mijn notitieboekje er nu bij om het met jullie te delen. *pakt ook echt NU haar notitieboekje erbij*
Nieuwe doelen:
Misschien kunnen jullie er ook wat inspiratie uithalen en anders was het alleen voor mezelf. Ik ga zo maar snel slapen en morgen het college waarschijnlijk vanuit mijn bed volgen. 08.00 op klinkt toch beter dan 07.00 op namelijk. Welterusten!
Nieuwe doelen:
- Niet teveel eisen aan mezelf stellen en het mezelf te moeilijk maken
- Concrete acties ondernemen en niet alles voor me uitschuiven (doen!)
- Genieten van kleine, mooie, fijne, gezellige en leuke momenten en dingen
- Mijn rust blijven pakken
- Niet alleen naar de toekomst kijken, maar ook genieten van mijn leven nu
- Vertrouwen op mijzelf en wat ik kan (en niet altijd het onderste uit de kan willen halen)
Misschien kunnen jullie er ook wat inspiratie uithalen en anders was het alleen voor mezelf. Ik ga zo maar snel slapen en morgen het college waarschijnlijk vanuit mijn bed volgen. 08.00 op klinkt toch beter dan 07.00 op namelijk. Welterusten!
Fijne Valentijnsdag allemaal!
Als er iémand romantisch is dan is het Thomas. Het feit alleen al dat ik na ons eerste afspraakje een tekst van chocolade in mijn brievenbus kreeg, nadat ik had verteld dat mijn moeder vroeger chocolade in de brievenbus van mijn vader deed. Ik ben dan dus ook nooit, maar dan ook nooit, veilig op Valentijnsdag want meneer heeft altijd wel weer wat in petto (wat ik eigenlijk helemaal niet zo erg vind). Vorige Valentijnsdag kwam meneer gewoon met een stralende glimlach de mediatheek binnen met een bos rozen terwijl ik gewoon rustig zat te leren. Iedereen klappen natuurlijk. Ik had rode wangen en ik wist niks uit te brengen, maar oh wat was het leuk! Het is jammer dat ik niet van álle romantische Thomas-dingen een foto heb, maar ik dacht dat het wel leuk was om er een paar met jullie te delen. Ik was er vroeger best wel van overtuigd dat zulke dingen alleen in films gebeurden, but he proved me wrong! Het is zo'n schatje. Ik hou van je lieverd, fijne Valentijnsdag, maar ik ben bang dat ik je stiekem nog wel zie verschijnen. Of jij ziet mij dit keer wel verschijnen........... Wordt vervolgd.
The Happy Challenge #4
"Wat wil jij veranderen?" Ik hoor een zachte fluister in mijn hoofd: "eigenlijk niks." Maar oké, laat ik het toch even proberen en de opdracht aflezen. Dus ik lees verder. "Noem drie dingen die je graag zou willen veranderen, toe zou willen voegen aan je leven, waaraan je meer energie zou willen geven en waarvoor je plaats zou willen maken in je leven en drie dingen waar je minder energie aan zou willen geven en die je op zou willen geven voor de andere dingen?". Nog steeds denk ik in mijn hoofd: "nou, niks".
Ik kan dus serieus niks bedenken. Misschien ben ik altijd op zoek naar die balans en op dit moment heb ik die balans eigenlijk min of meer gevonden. Waarschijnlijk komt dat mede doordat ik vakantie heb. Ik ben ontspannen, doe veel dingen die ik leuk vind en heb ook tijd om even dingen te doen die ik anders had laten liggen. Een week geleden had ik misschien wel iets kunnen bedenken en gezegd 'meer tijd doorbrengen en meer leuke dingen doen met mijn gezin', maar dat is deze week eigenlijk helemaal rechtgetrokken. Ik weet het gewoon eerlijk gezegd niet zo goed. Ik maak tijd voor mezelf, leer hard voor school, breng veel tijd met mijn vriendje door, heb een aantal afspraken met vriendinnen staan en breng veel tijd met mijn gezin door. Misschien zou ik meer willen sporten, maar eigenlijk sport ik normale weken al drie keer in de week door volleybal. Ik zou het dus voor nu even niet weten.
Maar Chantal zou Chantal niet zijn als ze niet even door zou filosoferen. Uiteindelijk kwamen er gelukkig twee dingen boven borrelen. Iets wat ik zou willen toevoegen en iets dat ik daarvoor op zou willen geven. Iets wat ik toe zou willen voegen aan mijn leven is meer contact met mijn familie, mijn oma die in Drenthe woont en vriendinnen. Iets wat ik daarvoor zou willen opgeven is het druk maken om negatieve dingen, zeuren over onnozele dingen en chagrijnige buien hebben die nergens over gaan (al weet ik dat ik die buien van tijd tot tijd nodig heb om daarna weer vol positivisme door te gaan). Nu het zo op papier staat klinkt het eigenlijk hartstikke logisch en is het ook echt iets waar ik volledig achter sta. Dat dus. Jammer genoeg kon ik er echt niet meer verzinnen. Doen jullie mee met de Happy Challenge? Wat vinden jullie van mijn genoemde 'dingen' die ik zou willen toevoegen of opgeven en zouden jullie gemakkelijk bij elk onderdeel drie dingen kunnen verzinnen?
Ik kan dus serieus niks bedenken. Misschien ben ik altijd op zoek naar die balans en op dit moment heb ik die balans eigenlijk min of meer gevonden. Waarschijnlijk komt dat mede doordat ik vakantie heb. Ik ben ontspannen, doe veel dingen die ik leuk vind en heb ook tijd om even dingen te doen die ik anders had laten liggen. Een week geleden had ik misschien wel iets kunnen bedenken en gezegd 'meer tijd doorbrengen en meer leuke dingen doen met mijn gezin', maar dat is deze week eigenlijk helemaal rechtgetrokken. Ik weet het gewoon eerlijk gezegd niet zo goed. Ik maak tijd voor mezelf, leer hard voor school, breng veel tijd met mijn vriendje door, heb een aantal afspraken met vriendinnen staan en breng veel tijd met mijn gezin door. Misschien zou ik meer willen sporten, maar eigenlijk sport ik normale weken al drie keer in de week door volleybal. Ik zou het dus voor nu even niet weten.
Maar Chantal zou Chantal niet zijn als ze niet even door zou filosoferen. Uiteindelijk kwamen er gelukkig twee dingen boven borrelen. Iets wat ik zou willen toevoegen en iets dat ik daarvoor op zou willen geven. Iets wat ik toe zou willen voegen aan mijn leven is meer contact met mijn familie, mijn oma die in Drenthe woont en vriendinnen. Iets wat ik daarvoor zou willen opgeven is het druk maken om negatieve dingen, zeuren over onnozele dingen en chagrijnige buien hebben die nergens over gaan (al weet ik dat ik die buien van tijd tot tijd nodig heb om daarna weer vol positivisme door te gaan). Nu het zo op papier staat klinkt het eigenlijk hartstikke logisch en is het ook echt iets waar ik volledig achter sta. Dat dus. Jammer genoeg kon ik er echt niet meer verzinnen. Doen jullie mee met de Happy Challenge? Wat vinden jullie van mijn genoemde 'dingen' die ik zou willen toevoegen of opgeven en zouden jullie gemakkelijk bij elk onderdeel drie dingen kunnen verzinnen?
Ik heb al een hoesje, nu nog een Iphone
Gillend kwam ik de kamer in. Nee grapje, maar ik was wel blij dat ik dat dat langverwachte pakketje eindelijk aantrof in de woonkamer. En ja, dit was na mijn positieve fietstocht. Dat positief zijn werpt zijn vruchten af! Ik zag het gewoon al vanaf die grote afstand: in dit pakketje zat mijn langverwachte leren iPhonehoesje. Voor mijn 19e verjaardag krijg ik van mijn ouders een IPhone (ik betaal zelf het abonnement) en daarvoor was ik al een lange tijd opzoek naar echt een mooi hoesje. Uiteindelijk vond ik via Etsy echt het perfecte leren hoesje, handgemaakt nog wel! Het is een hoesje dat alleen de achterkant bedekt, maar wel een opstaande rand heeft waardoor het scherm ook beschermd wordt. Hij is van echt leer en gestikt met nylon draadjes. Ik vond hem lief en stoer tegelijkertijd en hij past zo leuk bij mijn sieraden. Vooral de armband die ik samen heb met mijn vriendje (de gevlochten Josh armband) en het hoesje zijn echt een dikke match. Wat vinden jullie ervan?
Wind terug (ja, het is tegen) in plaats van wind mee
Ik had nog een aantal kilometers te gaan. Links kon ik niet verder kijken dan de weilanden, rechts niet verder dan een hoge dijk met een weg. Maar eigenlijk keek ik alleen naar de witte strepen op de weg, de snel naar beneden vallende druppels en mijn eigen haar, dat overigens voor de zoveelste keer met een klets tegen mijn gezicht aankwam. Ik baande mij een weg door de regen, hard fietsend maar stiekem met een glimlach op mijn gezicht. Ik had wind mee. Wind mee. Ik probeerde het me te beseffen hoe fijn dat was. Door de regendruppels en de lokken haar voor mijn ogen heen. Ik besefte me hoe bewust ik me van dat moment was. Bewust van mijn benen die snel op en neer bewogen. Bewust van mijn warrige haarlokken. Bewust van de geluiden om me heen. Bewust van de koude regen die door mijn zachte stoffen handschoenen kwam. Het regende, maar wat was dit heerlijk. Ik had wind mee.
Zo op de fiets besefte ik mij iets heel belangrijks. Ik ontdekte dat ik negatieve dingen veel groter uitmeet (veel zwaarder mee laat tellen voor mijn schaal van gelukkig zijn en lekker voelen) dan positieve dingen. Bij negatieve dingen lijk ik veel vaker, langer, zwaarder en dieper stil te staan dan bij positieve dingen. Positieve dingen gaan sneller en meer aan mij voorbij, ook al probeer ik nog zo krampachtig van niet. Van positieve dingen lijk ik me soms niet te beseffen hóe positief en fijn ze zijn. Ik schrijf de mooiste blogposts over hoe gelukkig ik op een bepaald moment ben, hartstikke goed. Nu nog leren dat ook gewoon in het echte leven, op iedere mooi moment te kunnen doen. Zonder er teveel over na te hoeven denken. Ik besefte me dat ik het veel erger kan vinden dat ik wind tegen heb dan dat ik het fijn kan vinden dat ik wind mee heb. Snap je hem? Vroeger zei ik trouwens wind 'terug' hebben, vet lief! Best logisch ook, toch? Maar dat besefte ik me dus. En ik besefte dat ik dat met veel meer dingen doe.
Dus probeerde ik op de fiets te genieten van het feit dat ik mee wind had. Ik probeerde net zoveel te genieten van het feit dat ik meewind had als de mate waarin ik zou balen als ik tegenwind had. Ik heb het geprobeerd, maar het was moeilijk. Echt heel moeilijk. Veel moeilijker dan dat ik dacht. Ik ga het echt oefenen. Oefenen totdat ik er bij neer val. Oh wat ben ik blij dat mijn vingers het doen. Stom hè? Dat je niet evenveel kunt genieten van het feit dat je vingers er allemaal aanzitten als dat je het erg zou vinden als je je vingers kwijt zou zijn? Dan heb je ook eigenlijk veel te veel om over na te denken. Want ja, ik heb ook mijn voeten (nog), dus daar moet ik eigenlijk ook heel blij mee zijn. Ach ja, om nog even terug te komen op dat fietstochtje. Achteraf was het fietstochtje helemaal niet zo erg, ondanks de regen, maar daar had ik nu eigenlijk niet echt op gelet. Ik probeerde het positieve ervan in te zien en dat was eigenlijk wel fijn. Waar ik trouwens vandaan kwam? Mogen jullie drie keer raden.
Zo op de fiets besefte ik mij iets heel belangrijks. Ik ontdekte dat ik negatieve dingen veel groter uitmeet (veel zwaarder mee laat tellen voor mijn schaal van gelukkig zijn en lekker voelen) dan positieve dingen. Bij negatieve dingen lijk ik veel vaker, langer, zwaarder en dieper stil te staan dan bij positieve dingen. Positieve dingen gaan sneller en meer aan mij voorbij, ook al probeer ik nog zo krampachtig van niet. Van positieve dingen lijk ik me soms niet te beseffen hóe positief en fijn ze zijn. Ik schrijf de mooiste blogposts over hoe gelukkig ik op een bepaald moment ben, hartstikke goed. Nu nog leren dat ook gewoon in het echte leven, op iedere mooi moment te kunnen doen. Zonder er teveel over na te hoeven denken. Ik besefte me dat ik het veel erger kan vinden dat ik wind tegen heb dan dat ik het fijn kan vinden dat ik wind mee heb. Snap je hem? Vroeger zei ik trouwens wind 'terug' hebben, vet lief! Best logisch ook, toch? Maar dat besefte ik me dus. En ik besefte dat ik dat met veel meer dingen doe.
Dus probeerde ik op de fiets te genieten van het feit dat ik mee wind had. Ik probeerde net zoveel te genieten van het feit dat ik meewind had als de mate waarin ik zou balen als ik tegenwind had. Ik heb het geprobeerd, maar het was moeilijk. Echt heel moeilijk. Veel moeilijker dan dat ik dacht. Ik ga het echt oefenen. Oefenen totdat ik er bij neer val. Oh wat ben ik blij dat mijn vingers het doen. Stom hè? Dat je niet evenveel kunt genieten van het feit dat je vingers er allemaal aanzitten als dat je het erg zou vinden als je je vingers kwijt zou zijn? Dan heb je ook eigenlijk veel te veel om over na te denken. Want ja, ik heb ook mijn voeten (nog), dus daar moet ik eigenlijk ook heel blij mee zijn. Ach ja, om nog even terug te komen op dat fietstochtje. Achteraf was het fietstochtje helemaal niet zo erg, ondanks de regen, maar daar had ik nu eigenlijk niet echt op gelet. Ik probeerde het positieve ervan in te zien en dat was eigenlijk wel fijn. Waar ik trouwens vandaan kwam? Mogen jullie drie keer raden.
Over pannekoeken, mijn nieuwe conclusie en gelukkig zijn
Voor jullie is het misschien logisch, maar voor mij is het een onverwachte conclusie: ik haal misschien wel meer voldoening uit een dag waarin in relatief veel leuke dingen doe dan uit een dag waarin ik helemaal niks (lees: eten, televisie kijken, nagelslakken en uh... nog meer eten) doe. Vandaag was echt een super fijne dag. Zo'n dag waarvan je een dikke glimlach op je gezicht krijgt. Ik heb echt heel veel mensen gezien die ik echt heel erg lief heb en dichtbij me staan, wat de dag echt goed maakt. Mijn krullenbol, zijn ontzettend liever ouders, mijn eigen ouders, mijn zusje en mijn geweldige tweede mama. Tweede mama? Eigenlijk is ze nu de 'huishoudster', maar een woord als tweede mama is iets dat ze veel meer verdiend en wat ik veel toepasselijker vind klinken. Ze is echt lief en het representeert het toppunt van zorgzaamheid. Ze is echt een voorbeeld voor mij. Maar goed, ik dwaal al veel te veel af. Let's go on. De afgelopen vier dagen (tenminste vanaf zaterdag) verliepen gewoon nogal stroef. Ik voelde me niet echt (lees: verre van) happy terwijl ik het ideaalbeeld in mijn hoofd had van een uiterst 'gelukkige ik' omdat ik vakantie had. Wrong. Ik viel in een soort van zwart gehad, we hadden een beetje ruzie thuis en ik wist toch misschien niet zo goed wat ik met mijn vakantie to-listje aan moest. Het voelde als heel veel, wat een enorm druk eigenlijk al op mij gaf, terwijl het eigenlijk heel (en veel te) weinig was. Dus. Hier zit ik dan: rechtop in bed, om 00.10 nog een artikel te schrijven over wat er dan weer door mijn hoofd spookt. Ik vind het heerlijk. De conclusie? Ik dacht dus dat ik gelukkig werd van niks doen, maar deze dag maakt me duizend keer zo gelukkig als je het vergelijkt met de eerdere dagen. Dus wat ga ik doen? Juist ja. Veel bij het de mensen zijn die ik lief heb. Bij het gezin van mijn vriendje bijvoorbeeld, lief zijn ze.
Even tussendoor. Het was zo'n leuke fijne situatie vanmiddag in het huis van mijn lieve vriendje. We kwamen net terug van het winkelcentrum en hadden een heel stuk gefietst, zijn mama stond heerlijke pannenkoeken te bakken, er stond muziek op van zijn vader waar ik gewoon echt heel gevoelig en zwijmelig en blij van wordt, sam, de hond, lag heerlijk in zijn mandje te genieten van mijn vriend zijn aandacht (echt, het is onbeschrijfelijk: die twee zijn echt de allerbeste maatjes), ik kletste wat in het rond met beide ouders en we deelden met zijn alle een heerlijke tomatensoep. Ik voel me zo thuis. Oh en die geur jongens, die geur! Het is en blijft jammer dat wij thuis echt nooit pannenkoeken eten. Maar goed, ik besefte me even hoe gelukkig ik ben. Heerlijk gezin. Echt een tweede familie.
Back to business. (Ik heb maar bedacht dit artikel op te delen in alinea's omdat het anders nog chaotischer en onoverzichtelijker wordt dan deze tekst eigenlijk al is). Ik ga dus veel bij het gezin van mijn vriendje zijn en veel bij mijn eigen gezin. Ik wil nog langs mijn overburen, ik wil nog afspreken met vriendinnen en ik wil nog zo'n gezellig bijkletsdagje met mijn tweede mama. Oh wat is dit heerlijk, om me eindelijk weer eens zo gelukkig te voelen. Ineens besef ik me dat dit best wel weer een heel persoonlijk bericht is. Maar goed. Ik vind het fijn. Zo kan ik het in ieder geval over een aantal jaar weer teruglezen. Oh en het moet in de Memmorie Jar. Deze fijne dag. Al moet ik van die Memmorie Jar nog even realiteit gaan maken. Welterusten. Sorry voor het onsamenhangende einde.
De moraal van het verhaal en eigenlijk ook gewoon waar ik mee af wil sluiten en waar dit artikel me écht aan doet denken: "The best things in life... aren't things"
Alleen nu ben ik wel bang dat ik weer te obsessief gelukkig probeer te zijn. Zucht. Ik ben ook echt een denkertje hè.
Even tussendoor. Het was zo'n leuke fijne situatie vanmiddag in het huis van mijn lieve vriendje. We kwamen net terug van het winkelcentrum en hadden een heel stuk gefietst, zijn mama stond heerlijke pannenkoeken te bakken, er stond muziek op van zijn vader waar ik gewoon echt heel gevoelig en zwijmelig en blij van wordt, sam, de hond, lag heerlijk in zijn mandje te genieten van mijn vriend zijn aandacht (echt, het is onbeschrijfelijk: die twee zijn echt de allerbeste maatjes), ik kletste wat in het rond met beide ouders en we deelden met zijn alle een heerlijke tomatensoep. Ik voel me zo thuis. Oh en die geur jongens, die geur! Het is en blijft jammer dat wij thuis echt nooit pannenkoeken eten. Maar goed, ik besefte me even hoe gelukkig ik ben. Heerlijk gezin. Echt een tweede familie.
Bron: www.weheartit.com
Back to business. (Ik heb maar bedacht dit artikel op te delen in alinea's omdat het anders nog chaotischer en onoverzichtelijker wordt dan deze tekst eigenlijk al is). Ik ga dus veel bij het gezin van mijn vriendje zijn en veel bij mijn eigen gezin. Ik wil nog langs mijn overburen, ik wil nog afspreken met vriendinnen en ik wil nog zo'n gezellig bijkletsdagje met mijn tweede mama. Oh wat is dit heerlijk, om me eindelijk weer eens zo gelukkig te voelen. Ineens besef ik me dat dit best wel weer een heel persoonlijk bericht is. Maar goed. Ik vind het fijn. Zo kan ik het in ieder geval over een aantal jaar weer teruglezen. Oh en het moet in de Memmorie Jar. Deze fijne dag. Al moet ik van die Memmorie Jar nog even realiteit gaan maken. Welterusten. Sorry voor het onsamenhangende einde.
De moraal van het verhaal en eigenlijk ook gewoon waar ik mee af wil sluiten en waar dit artikel me écht aan doet denken: "The best things in life... aren't things"
Alleen nu ben ik wel bang dat ik weer te obsessief gelukkig probeer te zijn. Zucht. Ik ben ook echt een denkertje hè.
Wat veroorzaakt bij mij die kleine glimlach?
Kijk gewoon al even alleen al naar dit plaatje hieronder. Kijk. Kijk en bewonder en glimlach en word gewoon zelf hoteldebotel verliefd. Want dit is lief. En dus duidelijk iets dat bij mij die glimlach bezorgd. Mijn eerste echte kus was met een fiets in mijn hand. Dat verklaart een hoop. Ach ja, dit was een leuke inleiding maar nu op naar de rest. Wat maakt mij gelukkig? Wat veroorzaakt bij mij die kleine glimlach? Lees snel verder!
... wakker worden na een heerlijke lange nacht naast ... ach ja, jullie weten al wie.
... verse boterhammen in de ochtend en de eerste happen daarvan (de eerste hap van mijn boterham neem ik altijd standaard, het is een gewoonte, al in de keuken om vervolgens naar de woonkamer te lopen en daar het resterende deel op te eten)
... programma's als 'all you need is love', mijn hart smelt er werkelijk waar gewoon van...
... het moment dat je je koffers hebt gepakt en de deur uitstapt om op reis te gaan
... wanneer ik een blogpost heb geschreven waar ik echt tevreden over ben
... wanneer ik kleding of interieurdingen gekocht heb (duh! welk meisje eigenlijk niet?)
... veel gezellige gesprekken op één dag
... dat gevoel na een flinke work-out (in mijn geval is dat vaak een volleybaltraining).
... wanneer je een positie vind in bed waardoor je echt denkt 'ik ga nooit en nooit meer opstaan' en als íemand nu... en dan trekt je zusje het dekbedovertrek weer van je af... er komt helaas altijd weer somehow een einde aan
... ontbijtjes in bed (oké was het maar waar, dat heb ik dus nog nooit gehad: hint hint hint. gelukkig heb ik een romantisch vriendje en dus de volste vertrouwen: ooit...)
... een liefdevol voorhoofdskusje van ... jullie weten vast wel weer wie ik bedoel
... een hele Bloglovin'-feed vol ongelezen berichten (we kunnen weer aan de bak!)
... het hebben van een nieuw apparaat, zo fijn: geen krasjes, geen mankementen en alles is nog netjes in mappen verdeeld
... wanneer je uitgeslapen wakker word, het raam open doet en de wereld je verwelkomt met van die warme zonnestralen
... het dromen van mijn droomhuis en het verzamelen van ideeën en mooie interieurs
... dat gevoel wanneer je je echt fris en fruitig en schoon voelt
Oké. Het ziet er niet echt uit (deze blogpost), maar wat is het fijn om van deze lijstjes te maken. En eigenlijk: who cares? Ik denk dat ik maar wat dingen los moet gaan laten. Ik zal trouwens nog meer proberen te focussen op waar het in mijn blog om gaat: het waarderen van de dingen die mijn een glimlach bezorgen. Op naar een grote dosis geluk, goede chaos en liefde! Oh en uh, een goede blogpost bevat een pakkende inleiding, minstens één bijpassende afbeelding, een logische opbouw en een leuk doel voor de lezer, dus daar ga ik aan werken! Oefenen in stilte, zo noem ik het maar even.
Een hele 'stapel' Elske designs
Oh wat ben ik toch fan van haar stijl. Ik moest en zou het even delen. En ik deel er vast ook nog wel een paar even los wanneer ik een post schrijf over het één of ander. Liefde!
Pas toen ik een preview zag van de post, zag ik dat haar stijl eigenlijk wel heel erg op de stijl van mijn blog lijkt. Zou ze me aannemen? Dat was dus wel een grapje hè.
Vervelen aka afkicken van de drukte
Je vervelen terwijl je vakantie hebt. Volgens mij is dat eigenlijk in iedereens ogen een beetje verboden, en stiekem in mijn ogen ook. En toch doe ik er niks aan. Nee, ik moet mezelf maar even vervelen van mezelf. Ik weet hoe alles straks weer op me af komt als school voor mij weer begint en dus wil ik deze vakantie even alles op een rijtje zetten. En dat begint met vervelen, ja echt. Even afkicken van de drukte is een ander woord. Straks ga ik echt even helemaal niks doen, want ik verveel me wel maar doe toch nog te veel. Al is het alleen bloggen, eten en televisie kijken.
Straks ga ik even een planning maken van de dagen. Ik heb er nog twaalf. Twaalf hele dagen om me te vervelen, niks te doen en dingen op een rijtje te zetten, maar ook om leuke dingen te doen en te genieten. Ik moet nog even bedenken hoe ik dat allemaal ga doen. Ik doe nu maar gewoon elke dag wat goed voelt. Wel moet ik nog even verzinnen wat ik en Thomas gaan doen met Valentijnsdag. Hebben jullie ideeën?
Naar het strand, uiteten gaan, naar de film, naar de Ikea, naar kringloopwinkels, naar Antwerpen en de Forever 21, een taart bakken, cakejes bakken, een groot stuk fietsen, diepgaande gesprekjes hebben, voor elkaar zonder dat de ander erbij is een nieuw kledingstuk kopen, samen knutselen, naar een stad, ergens samen lunchen?
Straks ga ik even een planning maken van de dagen. Ik heb er nog twaalf. Twaalf hele dagen om me te vervelen, niks te doen en dingen op een rijtje te zetten, maar ook om leuke dingen te doen en te genieten. Ik moet nog even bedenken hoe ik dat allemaal ga doen. Ik doe nu maar gewoon elke dag wat goed voelt. Wel moet ik nog even verzinnen wat ik en Thomas gaan doen met Valentijnsdag. Hebben jullie ideeën?
Naar het strand, uiteten gaan, naar de film, naar de Ikea, naar kringloopwinkels, naar Antwerpen en de Forever 21, een taart bakken, cakejes bakken, een groot stuk fietsen, diepgaande gesprekjes hebben, voor elkaar zonder dat de ander erbij is een nieuw kledingstuk kopen, samen knutselen, naar een stad, ergens samen lunchen?
Dromen realiseren: on the wishlist
Oh oh oh. Dat online shoppen van meubels, kussens, posters, kaarsjes en alle andere interieurdingetjes is echt mijn favoriete bezigheid. Meet me. Nee maar echt, het is een verslaving en ik kan er gewoon niet mee stoppen. En, het ergste van alles? Ik wil het gelijk ook allemaal hebben! Ik werd zo enthousiast van mijn eigen droomhuis-moodboard (zie het artikel hieronder), dat ik het echt niet kon laten om even het internet af te struinen. Zie hier de interieurdingetjes die ik niet kon en wilde laten gaan. Ik mis nog één product in deze collage en dat zijn drie hele leuke postkaartjes met tekst. Deze drie postkaartjes van www.paqhuis.nl kon ik niet vinden met alleen een witte achtergrond, dus die paste volgens deze perfectionist niet in de collage. Ik zal een foto van de drie kaartjes hieronder na het 'wil je meer zien/lezen-button' even erbij zetten. De kaartjes zijn 5,95 en te koop bij het Paqhuis (zie de link hierboven in de tekst of hieronder bij de bron). Ik ben verliefd.
De Happy Challenge #3
Lieve lezers. De derde opdracht van de Happy Challenge kwam gisterenochtend online! Ik kon natuurlijk weer niet wachten de opdracht uitgebreid te 'beantwoorden', maar moest eerst nog een tentamen maken, vervolgens volleyballen en vanochtend naar huis zien te komen. Je snapt wel dat ik er dus nog even geen tijd voor had. Maar ik ben net even voor gaan zitten. Ik was thuis, trok de koffer open, toverde mijn laptop tevoorschijn en opende mijn blog. Tijd om mijn dromen, of eigenlijk bij deze één droom, te visualiseren. Dat was dus de opdracht 'visualiseer je droom en maak een moodboard'. Daar wat ik gelukkig al een tijd mee bezig. Dus. Bij deze. Vandaag krijgen jullie een kijkje in mijn droomhuis. Ik heb geprobeerd van elke ruimte een foto op te zoeken of in ieder geval jullie (en stiekem) mezelf een goed beeld te geven. Voordat je enthousiast naar de foto's gaat: er mist (natuurlijk) nog één ding: mijn lieve, trouwe, krullen hebbende vriendje.
The Happy Challenge #2 nog een keer!
Dus. (Ik hou er altijd van op met dus en een punt te beginnen). Vanochtend kwam de derde opdracht van de Happy Challenge online. 'Het visualiseren van je dromen'. Een moodboard ervan maken dus. Dat kwam mooi uit want daar ben ik al een aantal weken mee bezig, het bewerkstelligen van een moodboard van hoe mijn droomhuis eruit zou zien. Dus. Naja. Perfect zou je zeggen hè? Maar voordat ik die opdracht ga maken, wil ik de vorige opdracht nog even over doen. Waarom? Omdat ik bedacht heb dat mijn droom meer is dan alleen een huis met Thomas. Ik heb kleine dromen en grote dromen. Dikke en dunne dromen. Rommelige en opgeruimde dromen. Nee, oké, die laatste twee contrasten slaan natuurlijk nergens op, maar wat ik duidelijk wil maken is dat ik méér dromen heb. Meer dromen dan toen ik er voor het eerst over nadacht. Dus. Vandaar dit artikel. Ik noem het 'mijn dromen'.
Dus. Ik heb een aantal kleine dromen en daar ga ik dan ook mee beginnen. Mijn eerste droom is al mijn kleine doelen te realiseren: geen suiker meer eten, niet meer op pennen kauwen, geen dingen doen die meisjes niet horen te doen, niet eten na het avondeten, mijn telefoon geheel opgeruimd houden en het album 'foto's' goed bijhouden zodat die map niet uit gaat puilen zoals nu wel het geval is, mijn laptop opgeruimd houden en alles netjes bewaren in afzonderlijke mappen, om 22.30 in bed liggen op de dagen dat ik niet tot laat van huis ben, voor 23.30 slapen op de momenten dat ik dan in bed lig (dus dan ook mijn telefoon uit), actief blijven zoeken naar een passend bijbaantje, autorijlessen regelen en ook minstens elke week twee uur rijden, in minder dan 30 lessen afrijden, mijn autotheorie in één keer halen, minstens één keer per week mijn lichaam voorzien van mijn favoriete bodylotion, al mijn eerstejaarsvakken met een voldoende afsluiten, mijn mascara per opmaakbeurt maar één keer eruit halen (dat schijnt beter te zijn voor je mascara), minder shampoo en conditioner op mijn hand spuiten (ik gebruik standaard elke keer eigenlijk net iets teveel waardoor ik door al dat sop de badkamer niet meer kan zien, dat is een metafoor natuurlijk en niet helemaal waar, maar goed, je snapt me wel). Mijn tweede kleine droom is deze zomervakantie een hele romantische, fijne en perfecte reis met mijn lieverd samen te maken. Mijn derde kleine droom is om mijn rijbewijs in één keer te halen en mijn vierde kleine droom is tot slot om iedere dag zo gelukkig mogelijk te zijn en elke dag te beseffen wat ik heb.
Maar goed. Dat zijn vier leuke 'dromen', maar wat zijn nou mijn dromen voor later? Wat is echt dé droom? Ho. Wacht even. Wat verstaan we eigenlijk onder dromen? Waarom haal ik doelen en dromen altijd door elkaar? Volgens mij heb ik van mijn dromen al mijn doelen gemaakt en zijn dat dus ook mijn doelen. Maar, goed, laat maar even. Nu eerst mijn 'grote dromen'. Ga er maar even goed voor zitten want dat zijn er nogal een paar.
Dus. Ik heb een aantal kleine dromen en daar ga ik dan ook mee beginnen. Mijn eerste droom is al mijn kleine doelen te realiseren: geen suiker meer eten, niet meer op pennen kauwen, geen dingen doen die meisjes niet horen te doen, niet eten na het avondeten, mijn telefoon geheel opgeruimd houden en het album 'foto's' goed bijhouden zodat die map niet uit gaat puilen zoals nu wel het geval is, mijn laptop opgeruimd houden en alles netjes bewaren in afzonderlijke mappen, om 22.30 in bed liggen op de dagen dat ik niet tot laat van huis ben, voor 23.30 slapen op de momenten dat ik dan in bed lig (dus dan ook mijn telefoon uit), actief blijven zoeken naar een passend bijbaantje, autorijlessen regelen en ook minstens elke week twee uur rijden, in minder dan 30 lessen afrijden, mijn autotheorie in één keer halen, minstens één keer per week mijn lichaam voorzien van mijn favoriete bodylotion, al mijn eerstejaarsvakken met een voldoende afsluiten, mijn mascara per opmaakbeurt maar één keer eruit halen (dat schijnt beter te zijn voor je mascara), minder shampoo en conditioner op mijn hand spuiten (ik gebruik standaard elke keer eigenlijk net iets teveel waardoor ik door al dat sop de badkamer niet meer kan zien, dat is een metafoor natuurlijk en niet helemaal waar, maar goed, je snapt me wel). Mijn tweede kleine droom is deze zomervakantie een hele romantische, fijne en perfecte reis met mijn lieverd samen te maken. Mijn derde kleine droom is om mijn rijbewijs in één keer te halen en mijn vierde kleine droom is tot slot om iedere dag zo gelukkig mogelijk te zijn en elke dag te beseffen wat ik heb.
Maar goed. Dat zijn vier leuke 'dromen', maar wat zijn nou mijn dromen voor later? Wat is echt dé droom? Ho. Wacht even. Wat verstaan we eigenlijk onder dromen? Waarom haal ik doelen en dromen altijd door elkaar? Volgens mij heb ik van mijn dromen al mijn doelen gemaakt en zijn dat dus ook mijn doelen. Maar, goed, laat maar even. Nu eerst mijn 'grote dromen'. Ga er maar even goed voor zitten want dat zijn er nogal een paar.
Mijn 'tastbare/denk' dromen'
#1 In mijn droomhuis samenwonen met Thomas
#2 Gezond blijven
#3 Dat iedereen om mij heen gezond blijft
#4 Een aantal grote reizen maken
#5 Een droombaan hebben waarin ik me echt helemaal thuis voel
#6 Een gezinnetje stichten (en misschien wel een hondje erbij?)
#7 Mijn hele leven blijven sporten, misschien wel volleyballen
#8 Een mooi figuur behalen / behouden
#9 Beter worden in koken en heel gevarieerd en gezond eten
#10 Niet bang zijn wanneer ik alleen thuis ben (me veilig voelen in eigen huis en eigen buurt)
#11 Dat onze relatie zo blijft en we altijd voor elkaar blijven gaan, blijven ruziën, het weer goedmaken en met elkaar blijven stoeien
#12 Actief blijven met Thomas: veel leuke dingen blijven doen
Mijn 'gevoels' dromen
#1 Mezelf gelukkig blijven voelen
#2 Innerlijke rust behouden
#3 Dingen blijven leren
#4 Steun en liefde blijven vinden bij Thomas
#5 Veel steun en liefde blijven vinden mij mijn gezin en vrienden
Zo. Dat was al een stuk uitgebreider dan vorige keer. Ik wilde het nog even typen, just to make some things clear to myself. Dus, ik ga zo mijn laptop dichtklappen en Thomas verwelkomen en koken, want ik moet straks alweer volleyballen. Ik blijf aan mezelf werken en blijf werken aan mijn toekomst. Ik wil dit. Ik kan dit. Ik doe dit.
Een snelle update en over gelukkig zijn
Jongens.
Meisjes.
Het leren gaat goed!
Ik ben blij.
En ik heb bijna vakantie!
Dubbel blij.
En mijn IPhone-hoesjes komt eraan!
Dubbel dubbel dubbel blij.
En nu?
Hoe ga ik dat geluk vasthouden?
Moeilijk hoor.
Zwaar lastig.
Ik weet het niet.
Dan maar gewoon genieten.
Zou ik vaker moeten doen
Jongens.
Meisjes.
Ik ben blij.
Een brabbeltje over sporten en spierpijn
Het is ook eigenlijk wel heel gek hè. Iedereen heeft nieuwe doelen als gezonder eten en meer sporten. Normaal had ik dat ook. Al-tijd. Maar ik kan het niet meer. Ik kan het niet meer óf ik wil het niet meer maar bij Chantal hoort eten en eten hoort bij Chantal. Meet me. Ik eet me echt helemaal tonnetje rond voor mijn gevoel (aan boterhammen, kipfilet, smeerkaas, koekjes en avondeten) en doe dit gewoon ook om 12 uur in de avond als ik daar zin in heb. Chantal is eten na het avondeten. En dan boterhammen het liefst. Toch knap hoe ik zoveel eet maar nou nog niet echt aan alle kanten uitpuil. Mijn huisgenoten zeggen altijd 'waar laat je het'? Oké nu moet ik even iets opbiechten. Als ik zo zit voel ik me nou niet echt de slankste. Dus misschien, heel misschien, ga ik er ook wel wat aan doen. Als ik mijn nieuwe IPhone heb. Oké. Als nieuwe start. Als begin. En dan alleen dat minder/gezonder eten. Ik sport (meestal) drie keer in de week. Twee keer volleybaltraining en één keer een wedstrijd. Verder fiets ik van hot naar her, dus een beetje beweging krijg ik wel. Vooral dat volleyballen vind ik echt lekker. Ik noem het altijd onbewust sporten, wat pas bewust wordt ik de volgende dag spierpijn heb (nu dus). Ik hou van spierpijn. Spierpijn en het dun voelen in de ochtend. Want die twee dingen gaan altijd samen. Oké. Goed. Genoeg getypt. Ik ga mijn kamer opruimen, onder de douche springen en beginnen met leren. Ik heb vandaag, morgen en overmorgen om te leren voor mijn tentamen. Drie dagen maar. Dat wordt spannend!
Ik wil al een huis, ja echt.
De vrijheid die dit blog me geeft is echt heerlijk. Ik ben weer back in de race hoor. Even iemand die je veel vastpakt en zegt dat die van je houdt doet altijd wonderen. I happend to fall in love en ik heb er nog geen steeds geen druppel spijt van. Maar goed, daar ging ik het niet over hebben. Mijn droomhuis. Zo noem ik het nu sinds ik bij www.welke.nl in alle enthousiasme elke dag aan mijn lookbooks werk en mijn droomhuis zo beetje bij beetje probeer op te bouwen. Chantal zou alleen Chantal niet zijn zonder lijstjes, dus ik ben alweer druk in de weer met een lijstje. Ik hoor jullie al denken, waarvan? Van wat ik allemaal graag zou willen hebben in mijn droomhuis. Heb je nu al de slappe lach, lees dan niet verder, want het wordt vast alleen maar debieler. Wat moet een 18jarig meisje toch met zo'n huis zal je vast wel denken. Maar één ding: dromen mag! Toch? Ik houd me gewoon voor dat Thomas en ik bakken met geld gaan verdienen en dit gewoon het huis is waar we vanaf dag 1 in samen zullen wonen. Dus. Blijven druimen, dromen, hopen en een klein beetje hard werken!
Het werkt niet
Kwnflkewfklewlkfcncsxmsf waarom doe ik het elke keer weer als ik allang weet dat het niet werkt. Dingen afreageren. Het is door middel van wetenschappelijk onderzoek nog wel bewezen. Dat heb ik nog gehad bij het vak psychologie. Je woede afreageren helpt niet. Je komt er geen spat mee verder. En wij maar denken dat het helpt. Tenminste ik. Of eigenlijk niet, want ik weet dondersgoed dat het niet werkt. Maar waarom doe ik het dan. Wáár-om?!
Ik ben een driftkikkertje hoor. Soms. Dan kom ik in een boze 'bui' (voor een verdere definitie voor dit woord en uitleg van het woord klik hier!) en kom ik er vervolgens ook niet meer uit. Vaak is mijn boosheid zelfs al een beetje weg, maar dan kan ik er toch bijna niet meer uit komen. Ik probeer het elke keer weer ietsje meer onder controle te krijgen, echt waar! Het is zo zonde namelijk. Zonde zonde zonde zonde. Voor de mensen om mij heen is het niet fijn, zelfs mijn vriendje weet niet wat ie dan met mij aan moet, maar ook ik zelf wordt er nou niet echt bepaald beter van. Ik had vandaag een chagrijnige dag en ga ervoor zorgen dat het morgen beter wordt. Niet dat iedereen er last van had hoor! Ik laat het aan niemand merken, behalve aan de mensen die het dichts bij me staan. Misschien maar goed ook, anders zou iedereen meteen gillend wegrennen. Voor mijn ouders, zusje en vriend: sorry, I never mean it that way.
Ik ben een driftkikkertje hoor. Soms. Dan kom ik in een boze 'bui' (voor een verdere definitie voor dit woord en uitleg van het woord klik hier!) en kom ik er vervolgens ook niet meer uit. Vaak is mijn boosheid zelfs al een beetje weg, maar dan kan ik er toch bijna niet meer uit komen. Ik probeer het elke keer weer ietsje meer onder controle te krijgen, echt waar! Het is zo zonde namelijk. Zonde zonde zonde zonde. Voor de mensen om mij heen is het niet fijn, zelfs mijn vriendje weet niet wat ie dan met mij aan moet, maar ook ik zelf wordt er nou niet echt bepaald beter van. Ik had vandaag een chagrijnige dag en ga ervoor zorgen dat het morgen beter wordt. Niet dat iedereen er last van had hoor! Ik laat het aan niemand merken, behalve aan de mensen die het dichts bij me staan. Misschien maar goed ook, anders zou iedereen meteen gillend wegrennen. Voor mijn ouders, zusje en vriend: sorry, I never mean it that way.
Ik gaf mezelf een hele grote uitdaging
Gisterenavond was het zo ver. Ik gaf mijn allereerste training. Twee uur. Elf vrolijke meiden. Een gekreukeld papiertje met opdrachten. Veel ballen. Geen bak om de ballen in te doen. En alles moest in het Engels. Dus daar stond ik dan stamelend. Drie keer gevraagd wat een Nederlands woord in het Engels was. Maar het ging goed! Ze gaven me zelfs een luid applaus aan het einde. Een meisje uit een ander team zei "Die training van dames 7? Zag er goed uit joh!". Het waren meiden die pas een paar maanden met volleyballen bezig waren. Maar ik vond ze goed. Echt waar. En weet je wat zo raar was? Terwijl ik daar met knikkende knietjes stond (dat is een grapje, ik vond het heerlijk en ik heb me echt uitgeleefd maar zo is het contrast groter), keken zij tegen me op. Ze gingen door totdat ik stop zei, ze luisterde aandachtig, ze keken haast bang als ik naast ze kwam staan en ze zeiden telkens netjes 'ja' op het moment dat ik een tip gaf. Te lief voor woorden gewoon. Éen meisje ging zich nog helemaal een soort van verontschuldigen dat ze alleen maar met 'ja' antwoordde. Lief. Ik heb de longen uit mijn lijf geschreeuwd, maar ik vond het heerlijk! Ik gaf mezelf een grote uitdaging en het is me gelukt. Yes. Ik ben een klein beetje trots.
The Happy Challenge #2
Verdrietig keek ik naar het scherm. Daar stond de tweede opdracht voor de Happy Challenge. "Wat is jouw droom?" Hallo?! Die heb ik helemaal niet. Met een sip gezichtje las ik de artikelen van de drie meiden die de Happy Challenge hebben bedacht. Joepie. Ik had me zo verheugd op een leuke opdracht, met veel denkwerk en wat me een grote glimlach zou bezorgen! "Wat is mijn droom?" Ja, geen idee. Die heb ik niet. Maar toen hadden jullie vast al gemerkt dat ik er tóch een post over aan het schrijven was. Ja, really! Want ik ga geen enkele uitdaging uit de weg en ik ga dus ook in de komende nu nog 9 weken geen één challenge missen. Dus. Hier schrijf ik dan mijn antwoord op de deze Happy Challenge. Ik ga jullie eerst vertellen wat de opdracht (in het kort) was.
"Zet voor jezelf op een rij wat jouw ultieme droom is. Hoe ziet jouw perfecte leven eruit? Denk niet in beperkingen, maar in mogelijkheden. Als alles goed zou gaan, waar zou je dan het allerliefste willen uitkomen? Laat het kan-niet gedeelte voor een keertje achterwege!"
Op de vraag wat mijn ultieme droom is kan ik eigenlijk niet antwoorden. Wat voel ik me dan toch non-ambitieus zeg. (Je kunt het ook positief bekijken? Ik heb geen droom nodig om toch lekker te kunnen leven?) Maar oké laat ik even eerlijk met jullie zijn. In de afgelopen... telt de regels...6 regels, zweeft er eigenlijk wel iets in mijn hoofd. Weten jullie wat mijn ultieme droom is? Samenwonen met Thomas in een huis waar ik echt heel erg trots op kan zijn, een leuke baan waar ik niet mijn hele energie in verspil en waar ik elke keer weer met een glimlach naar toe ga en tot slot dat ik op veel momenten dan samenkom met mijn familie en we alle feestdagen die er zijn uitgebreid vieren en dat op de thee of koffie gaan bij elkaar iets is waar we elke keer weer naar uit kijken. Handen uit de mouwen dus en zorgen dat mijn huis wordt zoals ik hem graag zou willen hebben. Ik heb het al in mijn hoofd. Wat erg hè. Een grote stenen douche, een hemelbed, steigerhouten planken tegen één muur, voor de rest witte muren, een mooie keuken met een soort van bar eraan, een mooi wilde gemiddeld donker houten vloer (met knoesten!), een gezellige zithoek met veel dekentjes en een zacht kleedje op de vloer en tot slot de lekkerste beige bank waar je ooit op gezeten hebt. Snap je? Ik merk gelijk al hoe enthousiast ik word. Maar het is een lekker suffe droom dus. Al zou ik ook wel willen reizen. Maar af en toe hè. En niet kei lang. En geen enge reizen. Hier spreekt het angsthaasje. Als alles goed zou gaan zou ik ZO het liefste uitkomen: Gezond en gelukkig, met een lieve vriend om me heen, veel contact met mijn zusje en ouders, leuk werk en het liefst dan ook nog genoeg geld om leuke uitstapjes te maken en af en toe ook op reis te gaan op de wereld te zien. Wel bijzonder eigenlijk hè, hoe ik van 'een droom heb ik helemaal niet' naar zo'n prachtig geformuleerde zin kom. Misschien schaam ik me wel voor mijn droom. Als ik 'mijn droom' zo opschrijf en nalees voel ik me echt zo'n suffe tut. Ooit een keer bungeejumpen zal dan ook nooit op mijn bucketlijstje staan. Maar goed. As long as you're happy. Misschien is dat ook wel mijn droom: elke dag zielsgelukkig zijn. Misschien is dat dan wel een droom met te grote beperkingen want ik heb toch al wel vaak uitgevonden dat dát echt niet kan. Blijven dromen dus.
"Zet voor jezelf op een rij wat jouw ultieme droom is. Hoe ziet jouw perfecte leven eruit? Denk niet in beperkingen, maar in mogelijkheden. Als alles goed zou gaan, waar zou je dan het allerliefste willen uitkomen? Laat het kan-niet gedeelte voor een keertje achterwege!"
Op de vraag wat mijn ultieme droom is kan ik eigenlijk niet antwoorden. Wat voel ik me dan toch non-ambitieus zeg. (Je kunt het ook positief bekijken? Ik heb geen droom nodig om toch lekker te kunnen leven?) Maar oké laat ik even eerlijk met jullie zijn. In de afgelopen... telt de regels...6 regels, zweeft er eigenlijk wel iets in mijn hoofd. Weten jullie wat mijn ultieme droom is? Samenwonen met Thomas in een huis waar ik echt heel erg trots op kan zijn, een leuke baan waar ik niet mijn hele energie in verspil en waar ik elke keer weer met een glimlach naar toe ga en tot slot dat ik op veel momenten dan samenkom met mijn familie en we alle feestdagen die er zijn uitgebreid vieren en dat op de thee of koffie gaan bij elkaar iets is waar we elke keer weer naar uit kijken. Handen uit de mouwen dus en zorgen dat mijn huis wordt zoals ik hem graag zou willen hebben. Ik heb het al in mijn hoofd. Wat erg hè. Een grote stenen douche, een hemelbed, steigerhouten planken tegen één muur, voor de rest witte muren, een mooie keuken met een soort van bar eraan, een mooi wilde gemiddeld donker houten vloer (met knoesten!), een gezellige zithoek met veel dekentjes en een zacht kleedje op de vloer en tot slot de lekkerste beige bank waar je ooit op gezeten hebt. Snap je? Ik merk gelijk al hoe enthousiast ik word. Maar het is een lekker suffe droom dus. Al zou ik ook wel willen reizen. Maar af en toe hè. En niet kei lang. En geen enge reizen. Hier spreekt het angsthaasje. Als alles goed zou gaan zou ik ZO het liefste uitkomen: Gezond en gelukkig, met een lieve vriend om me heen, veel contact met mijn zusje en ouders, leuk werk en het liefst dan ook nog genoeg geld om leuke uitstapjes te maken en af en toe ook op reis te gaan op de wereld te zien. Wel bijzonder eigenlijk hè, hoe ik van 'een droom heb ik helemaal niet' naar zo'n prachtig geformuleerde zin kom. Misschien schaam ik me wel voor mijn droom. Als ik 'mijn droom' zo opschrijf en nalees voel ik me echt zo'n suffe tut. Ooit een keer bungeejumpen zal dan ook nooit op mijn bucketlijstje staan. Maar goed. As long as you're happy. Misschien is dat ook wel mijn droom: elke dag zielsgelukkig zijn. Misschien is dat dan wel een droom met te grote beperkingen want ik heb toch al wel vaak uitgevonden dat dát echt niet kan. Blijven dromen dus.
Ik heb skype uitgevonden!
Ja, volgens mij kan ik hier echt megalange teksten over schrijven. Ik heb iets ontdekt. Naja, we hebben het ontdekt. Thomas had het er eigenlijk al heel lang over. Het is nog altijd niet beter dan echt samen zijn, maar komt toch wel in de buurt. De uren vliegen voorbij als we samen aan het Skypen zijn. Saampjes zou Thomas zeggen. Hij houdt van dat woord. Het is echt zo fijn. Ik heb mijn scherm al kusjes gegeven en omhelst. Zo ver gaat het al. Maar wat een geweldige uitvinding! Nu ga ik snel naar beneden of in mn favoriete comfy outfit en met mijn prachtige van mijn liefje gekregen pantoffels die o zo geweldige soapserie te kijken. Ik ben wel even zoet.
Even niet met beide benen op de grond
Ben jij gelukkig? Wat is dat, gelukkig zijn? Kun je altijd gelukkig zijn? Kun je het vasthouden, geluk? Kun je het kopen om gelukkig te zijn? Waar bestaat dat eigenlijk uit gelukkig zijn? Heb je ook dat je de ene dag zielsgelukkig kunt zijn en de andere dag die hele happy feeling plotseling weer verdwenen is? Weet je wat: laten we eerst beginnen met een post waarin ik beschrijf wat gelukkig zijn voor mij is. Ik heb erover nagedacht, ik heb gepuzzeld, ik heb lijstjes gemaakt, ik heb liedjes geluisterd, ik heb tekeningetjes gemaakt, ik heb pijltjes getekend, ik heb zinnen opgeschreven en ik heb woorden doorgekrast, maar uiteindelijk vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Welkom in mijn filosofische gedachtenwereldje, de enige plek waar ik af en toe even niét met beide benen op de grond sta.
Toen ik mijzelf een aantal dagen geleden de vraag stelde waar ik gelukkig van werd kwam er een redelijk lang lijstje aan kleine en grote plastische dingen uit rollen. 'Plastisch' zo noem ik dingen die zich niet in je hoofd vormen maar er echt zijn. Met plastisch bedoel ik dus niet dingen die tastbaar zijn, maar dingen als het afronden van mijn bachelor en het maken van een grote reis. Half-tastbaar dus: plastisch. In ieder geval, zo kwam ik tot een mooi lijstje van plastische dingen. Goed om op een rijtje te hebben, maar niet iets waar je echt verder mee komt. Ik besefte me namelijk iets: ik denk altijd dat ik gelukkig wordt als ik 'dit heb', 'dit achter de rug is' of ik 'dit eindelijk voor elkaar heb gekregen'. En toch blijkt dit elke keer niet het geval te zijn. Niet dat het een teleurstelling is, maar aan die lange weg naar de regenboog (dat eeuwige geluk) komt geen einde. En guess what? Ik denk dat ik die nooit ga bereiken! Gelukkig zijn komt met vlagen en in buien. Er zijn goede en slechte tijden. Het enige wat je kunt doen is zo vaak mogelijk proberen gelukkig te zijn.
"Was het maar zo simpel". Dit heb ik opgeschreven nadat het in mij opkwam. Toch waagde ik me nog een poging. Met koeienletters schreef ik in mijn zoveelste notitieboekje 'I want to learn how to be happy' en daaronder in het klein 'wat is daarvoor nodig?'. De woorden die hieruit rolde wil ik in de komende regels, vandaag, hier en nu met jullie delen: veerkracht, doorzettingsvermogen, optimisme, positivisme, liefde, motivatie, openheid, geloof en vriendschap. Daarnaast maakte ik een lijstje van hoe ik dat dan wilde doen: het sociale opzoeken, afstand doen van tastbare dingen, doelen stellen, zorgen voor balans en innerlijke rust en elke dag een moment nemen om te beseffen wat ik 'heb' (je weet wel, van die heerlijke plastische dingen).
En toen, nadat mijn twee lege bladzijdes volstonden met mijn zwabberende gedachtes, besefte ik mij ineens hoe laat het was. Foei. En dat was nog wel één van mijn doelen om gelukkiger te zijn: door op tijd te slapen! Het leek me een slim idee, om na deze bewustwording, mijn dekens recht te leggen en mijn lichaam wat ontspanning te geven. En een begin maken met gelukkig te zijn. Dat ook.
Toen ik mijzelf een aantal dagen geleden de vraag stelde waar ik gelukkig van werd kwam er een redelijk lang lijstje aan kleine en grote plastische dingen uit rollen. 'Plastisch' zo noem ik dingen die zich niet in je hoofd vormen maar er echt zijn. Met plastisch bedoel ik dus niet dingen die tastbaar zijn, maar dingen als het afronden van mijn bachelor en het maken van een grote reis. Half-tastbaar dus: plastisch. In ieder geval, zo kwam ik tot een mooi lijstje van plastische dingen. Goed om op een rijtje te hebben, maar niet iets waar je echt verder mee komt. Ik besefte me namelijk iets: ik denk altijd dat ik gelukkig wordt als ik 'dit heb', 'dit achter de rug is' of ik 'dit eindelijk voor elkaar heb gekregen'. En toch blijkt dit elke keer niet het geval te zijn. Niet dat het een teleurstelling is, maar aan die lange weg naar de regenboog (dat eeuwige geluk) komt geen einde. En guess what? Ik denk dat ik die nooit ga bereiken! Gelukkig zijn komt met vlagen en in buien. Er zijn goede en slechte tijden. Het enige wat je kunt doen is zo vaak mogelijk proberen gelukkig te zijn.
"Was het maar zo simpel". Dit heb ik opgeschreven nadat het in mij opkwam. Toch waagde ik me nog een poging. Met koeienletters schreef ik in mijn zoveelste notitieboekje 'I want to learn how to be happy' en daaronder in het klein 'wat is daarvoor nodig?'. De woorden die hieruit rolde wil ik in de komende regels, vandaag, hier en nu met jullie delen: veerkracht, doorzettingsvermogen, optimisme, positivisme, liefde, motivatie, openheid, geloof en vriendschap. Daarnaast maakte ik een lijstje van hoe ik dat dan wilde doen: het sociale opzoeken, afstand doen van tastbare dingen, doelen stellen, zorgen voor balans en innerlijke rust en elke dag een moment nemen om te beseffen wat ik 'heb' (je weet wel, van die heerlijke plastische dingen).
En toen, nadat mijn twee lege bladzijdes volstonden met mijn zwabberende gedachtes, besefte ik mij ineens hoe laat het was. Foei. En dat was nog wel één van mijn doelen om gelukkiger te zijn: door op tijd te slapen! Het leek me een slim idee, om na deze bewustwording, mijn dekens recht te leggen en mijn lichaam wat ontspanning te geven. En een begin maken met gelukkig te zijn. Dat ook.
Being happy
You've got to do it yourself, because nobody is going to do it for you!
Verliefd geworden op een Iphone hoesje
Het heeft al het harde werken beloond! Hoeveel uur ben ik wel niet bezig geweest met zoeken? Ik ben en blijf perfectionistisch. Ik had het helemaal in mijn hoofd: ik wilde een bruin leren hoesje (Ik een meisje in de trein had gezien met een witte IPhone en een bruin leren hoesje en ik was verkocht, die combinatie geeft mij gewoon hartjesogen!), maar dan geen klapding en een hoesje dat wel de voorkant goed zou beschermen. Oh en ik wilde graag stiksels, maar die hoop had ik eigenlijk al opgegeven. Totdat ik bij dit hoesje belandde. Ik had al anderhalf uur gezocht (dat was gisterenavond) en 10 tabbladen met andere opties openstaan toen ik dit mooie (handgemaakte!) hoesje ineens tegenkwam. Weg tabbladen en hallo glimlach want: deze wil ik! Dus hierbij show ik mijn aanstaande echtgenoot. Hij lacht ook zo mooi naar me. Ik heb nog geen IPhone, maar goed, die komt volgende maand! Wat vinden jullie van dit hoesje?
Mijn doelen voor 2014
Oké. Het moest een keer gebeuren. Ik wilde mijn doelen voor dit nieuwe jaar toch nog even op een rijtje zetten. Voor je het weet is het namelijk weer voorbij. Mijn hoofddoel: eruit halen wat erin zit en vooral vaak vrolijk zijn en veel genieten. Dus bereid je voor op een mega-lange lijst al zou hij nu nog wel niet zo lang zijn. Ik ga hem aanvullen als ik weer met nieuwe dingen kom!
- Met rijlessen beginnen
- Mijn theorie-examen in één keer halen
- Mijn rijbewijs halen
- Mijn bachelor met alle 60 studiepunten afronden
- Blijven bloggen op 'ik heb het lief' om mijn ding kwijt te kunnen
- Een leuke reis met mijn lieve maatje plannen
More to follow!
The Happy Chalenge #1
De Happy Challenge. Eigenlijk ben ik altijd al bezig met het 'Challengen van mijn happiness'. Misschien is het wel iets waar ik gewoon dag in dag uit mee bezig ben. Mijn buien wil ik het liefst zo happy mogelijk. Maar, ik moet wel iets zeggen. Misschien lukt het me duidelijk niet altijd om me happy te voelen terwijl ik dat eigenlijk wel ben. Als je er van een afstandje naar kijkt. Ik kan kleine dingen zo snel als iets groots zien. Jup, ik ben misschien wel heel goed in dat verhaaltje van de mug en de olifant. Hierdoor maak ik ook kleine leuke dingen iets groots en kan ik gewoon niet teveel plannen. Op de één of andere manier word ik dan gewoon ongelukkig. Dus, back to were I was. Naja, ik ben nog steeds hier. In mijn bed. Maar, je begrijpt me wel.
De Happy Challenge is opgezet door drie meiden, blogsters, die elke vrijdag een artikel online zullen met een opdracht erin. De bedoeling is trouwens dat ik die trouw op ga volgen, dus ik ga mijn uiterste best doen! Vandaag begon de Happy Challenge. De eerste opdracht is redelijk simpel en gemakkelijk uit te voeren. Voor de echte denkertjes onder ons. Het gaat over 'weten wat je wilt'. Heb jij doelen? Wat vind jij belangrijk? Probeer jij alles eruit te halen wat erin zit? Om je te helpen hebben de meiden een lijstje van waarden gemaakt, waar je er vervolgens drie uit mag kiezen! Ik wens mezelf nu al veel sterkte.
Ik kies eerst zelf een aantal waarden uit, waar ik vervolgens de belangrijkste drie waarden uit ga kiezen. Anders kan ik door de bomen het bos niet meer zien hoor: Authenticiteit (bijzonder zijn in een grote wereld vol zoveel andere mensen), Eenvoud (eenvoud, het klinkt gewoon al zo mooi dat woord, maar dat is ook wat ik hoop te bereiken; een leven van eenvoud en niet teveel complicated things), Erkenning (iets dat iedereen moet krijgen, het is fijn om erkenning te krijgen, ik zou het heel moeilijk vinden om zonder dat te leven en ik vind het bij familie maar ook in cijfers), Familie (mijn nummer 1, samen met Thomas, dit is gewoon mijn basis, zij zijn mijn rots en vooral door mijn familie ben ik nu zoals ik ben), (Persoonlijke) Groei (net als prestatie, daarmee zie ik het samenhangen, iets dat ik wel hoop te doen en waar ik ook altijd wel druk mee bezig ben), Innerlijke rust (dat probeer ik altijd weer te realiseren en ik merk heel erg dat ik het nodig heb), Plezier (ik denk dat dat heel erg belangrijk is), Positiviteit (dat is één van mijn belangrijkste doel dat ik elke dag probeer na te leven), Prestatie (ik wil gewoon graag prestaties afleveren), Samen (ik wil never nooit alleen zijn en wil ook mijn allerbeste maatje niet meer kwijt) en Stabiliteit (ook volgens mij een belangrijke waarden, stabiliteit is iets dat wanneer ik het heb, ik heerlijk in mijn vel zit en het is iets dat mijn ouders en vriend me geven en waar ik echt niet zonder kan en wil),
Zo dus dat was al een hele mond vol, nog maar 10% van alle woorden zijn over. Mijn drie belangrijkste waarden?
Innerlijke rust
Ik denk dat ik nu elke dag zo probeer te leven en het is een doel is dat ik niet snel los zou laten. Ik het, innerlijke rust bedoel ik dan, door 'tijd alleen' te hebben, 'tijd voor mezelf'. Als ik teveel plannen heb, verdwijnt de innerlijke rust en kan het ook wel een aantal dagen duren voordat die innerlijke rust weer terug is. Innerlijke rust heb ik wanneer ik alles opgeschreven heb in mijn notitieboekje en alles staat opgeschreven in lijstjes, maar ook vaak en sneller als ik samen met mijn lieverd ben of lekker thuis op de bank zit. Nee, ik ben geen doe mens. Wat maakt mij happy? Op dit moment dus vooral innerlijke rust en de mensen om mij heen. Eigenlijk heeft dit ook een kleine link met stabiliteit, iets waar ik niet zonder kan en wat mijn vader, mijn vriend en mijn opleiding vooral geven. Een vangnet onder mijn voeten, zo zie ik het. Zo, dat was numero 1, op naar de volgende waarde!
Persoonlijke groei
Eigenlijk hangt dit samen met mijn volgende waarde, namelijk erkenning, maar ik heb het toch als losse waarde gekozen. Persoonlijke groei. Ik vind het op de één of andere manier heel erg belangrijk. Je moet toch groeien? Anders sta je ook maar zo stil. Ik hoop gewoon heel wat dingen te bereiken in mijn leven, al ben ik nog onzeker hoe of wat. Dat ik nu studeer is ook voor mij een onderdeel van mijn persoonlijke groei, evenals het hebben van een vriendje. Ik denk echt dat ik hierdoor groei. Zeker zo in het eerste jaar van mijn opleiding. Het was een hele uitdaging, maar ik weet bijna zeker dat ik hierdoor ook weer gegroeid ben.
Erkenning
Ik denk dat ik hier heel erg naar hunker. 'Wat erg eigenlijk'! komt er gelijk in mijn naar boven, maar ik heb een stukje erkenning 'voor mijn werk' eigenlijk echt nodig. Daarom vind ik cijfers ook zo fijn. En dan vooral hoge cijfers. Dat stukje erkenning voor jouw harde werk of eigenlijk goed stelletje hersens is gewoon heel erg fijn. Maar net zo iets is wanneer je een complimentje krijgt op persoonlijk vlak, van je ouders of van je vriendje of vrienden. Ik denk dat het één van de belangrijkste dingen is voor mij om mijn doelen te realiseren en een strevertje te blijven. Zonder erkenning zou ik school en studie vreselijk vinden, zou ik ook niet willen werken. Ja, ik denk echt dat dit voor mij wel een centrale waarde is.
Zo. Ik heb het voor elkaar hoor! Wat vond jij ervan? Ga jij het ook doen? Je kunt de Happy Challenge trouwens vinden via Facebook zodat je een bericht krijgt wanneer er weer nieuwe opdrachten online staan. Ik vond het echt fijn om te doen, op de één of andere manier, eigenlijk zoals ik het altijd fijn vind om dingen voor mijzelf op een rijtje te zetten. Dus, ik vond het leuk! Op naar de volgende Happy Challenge!
Zo, dat was mijn langste post op dit blog tot nu toe.
De Happy Challenge is opgezet door drie meiden, blogsters, die elke vrijdag een artikel online zullen met een opdracht erin. De bedoeling is trouwens dat ik die trouw op ga volgen, dus ik ga mijn uiterste best doen! Vandaag begon de Happy Challenge. De eerste opdracht is redelijk simpel en gemakkelijk uit te voeren. Voor de echte denkertjes onder ons. Het gaat over 'weten wat je wilt'. Heb jij doelen? Wat vind jij belangrijk? Probeer jij alles eruit te halen wat erin zit? Om je te helpen hebben de meiden een lijstje van waarden gemaakt, waar je er vervolgens drie uit mag kiezen! Ik wens mezelf nu al veel sterkte.
Ik kies eerst zelf een aantal waarden uit, waar ik vervolgens de belangrijkste drie waarden uit ga kiezen. Anders kan ik door de bomen het bos niet meer zien hoor: Authenticiteit (bijzonder zijn in een grote wereld vol zoveel andere mensen), Eenvoud (eenvoud, het klinkt gewoon al zo mooi dat woord, maar dat is ook wat ik hoop te bereiken; een leven van eenvoud en niet teveel complicated things), Erkenning (iets dat iedereen moet krijgen, het is fijn om erkenning te krijgen, ik zou het heel moeilijk vinden om zonder dat te leven en ik vind het bij familie maar ook in cijfers), Familie (mijn nummer 1, samen met Thomas, dit is gewoon mijn basis, zij zijn mijn rots en vooral door mijn familie ben ik nu zoals ik ben), (Persoonlijke) Groei (net als prestatie, daarmee zie ik het samenhangen, iets dat ik wel hoop te doen en waar ik ook altijd wel druk mee bezig ben), Innerlijke rust (dat probeer ik altijd weer te realiseren en ik merk heel erg dat ik het nodig heb), Plezier (ik denk dat dat heel erg belangrijk is), Positiviteit (dat is één van mijn belangrijkste doel dat ik elke dag probeer na te leven), Prestatie (ik wil gewoon graag prestaties afleveren), Samen (ik wil never nooit alleen zijn en wil ook mijn allerbeste maatje niet meer kwijt) en Stabiliteit (ook volgens mij een belangrijke waarden, stabiliteit is iets dat wanneer ik het heb, ik heerlijk in mijn vel zit en het is iets dat mijn ouders en vriend me geven en waar ik echt niet zonder kan en wil),
Zo dus dat was al een hele mond vol, nog maar 10% van alle woorden zijn over. Mijn drie belangrijkste waarden?
Innerlijke rust
Ik denk dat ik nu elke dag zo probeer te leven en het is een doel is dat ik niet snel los zou laten. Ik het, innerlijke rust bedoel ik dan, door 'tijd alleen' te hebben, 'tijd voor mezelf'. Als ik teveel plannen heb, verdwijnt de innerlijke rust en kan het ook wel een aantal dagen duren voordat die innerlijke rust weer terug is. Innerlijke rust heb ik wanneer ik alles opgeschreven heb in mijn notitieboekje en alles staat opgeschreven in lijstjes, maar ook vaak en sneller als ik samen met mijn lieverd ben of lekker thuis op de bank zit. Nee, ik ben geen doe mens. Wat maakt mij happy? Op dit moment dus vooral innerlijke rust en de mensen om mij heen. Eigenlijk heeft dit ook een kleine link met stabiliteit, iets waar ik niet zonder kan en wat mijn vader, mijn vriend en mijn opleiding vooral geven. Een vangnet onder mijn voeten, zo zie ik het. Zo, dat was numero 1, op naar de volgende waarde!
Persoonlijke groei
Eigenlijk hangt dit samen met mijn volgende waarde, namelijk erkenning, maar ik heb het toch als losse waarde gekozen. Persoonlijke groei. Ik vind het op de één of andere manier heel erg belangrijk. Je moet toch groeien? Anders sta je ook maar zo stil. Ik hoop gewoon heel wat dingen te bereiken in mijn leven, al ben ik nog onzeker hoe of wat. Dat ik nu studeer is ook voor mij een onderdeel van mijn persoonlijke groei, evenals het hebben van een vriendje. Ik denk echt dat ik hierdoor groei. Zeker zo in het eerste jaar van mijn opleiding. Het was een hele uitdaging, maar ik weet bijna zeker dat ik hierdoor ook weer gegroeid ben.
Erkenning
Ik denk dat ik hier heel erg naar hunker. 'Wat erg eigenlijk'! komt er gelijk in mijn naar boven, maar ik heb een stukje erkenning 'voor mijn werk' eigenlijk echt nodig. Daarom vind ik cijfers ook zo fijn. En dan vooral hoge cijfers. Dat stukje erkenning voor jouw harde werk of eigenlijk goed stelletje hersens is gewoon heel erg fijn. Maar net zo iets is wanneer je een complimentje krijgt op persoonlijk vlak, van je ouders of van je vriendje of vrienden. Ik denk dat het één van de belangrijkste dingen is voor mij om mijn doelen te realiseren en een strevertje te blijven. Zonder erkenning zou ik school en studie vreselijk vinden, zou ik ook niet willen werken. Ja, ik denk echt dat dit voor mij wel een centrale waarde is.
Zo. Ik heb het voor elkaar hoor! Wat vond jij ervan? Ga jij het ook doen? Je kunt de Happy Challenge trouwens vinden via Facebook zodat je een bericht krijgt wanneer er weer nieuwe opdrachten online staan. Ik vond het echt fijn om te doen, op de één of andere manier, eigenlijk zoals ik het altijd fijn vind om dingen voor mijzelf op een rijtje te zetten. Dus, ik vond het leuk! Op naar de volgende Happy Challenge!
Zo, dat was mijn langste post op dit blog tot nu toe.
Over dingen laten voor wat ze zijn
Waarschuwing: dit bericht is eigenlijk alleen leesbaar als je snelle denkswitches kunt maken.
Waarom deze foto? Omdat ik stiekem weet dat mijn lieve krullenbolletje dit super leuk vind. Mijn vriend heeft een bus. Een volkswagenbusje. Eigenlijk kan ik trouwens nu gewoon zeggen: schat, jij hebt een busje! Omdat hij de enige is die deze blogpost leest, inclusief ik en mijn ouders omdat ik daar dan af en toe om vraag. Ik heb nog steeds geen spijt van het opzetten van dit blog. Ik denk en geloof gewoon dat het therapeutisch werkt: ik vind het heerlijk dat ik gewoon 'mijn ding' hier kwijt kan. Het plaatje zegt dan wel 'stop thinking', maar dat is nu niet echt wat ik aan het doen ben. Ik vind het heerlijk om na te denken juist! En dingen te plannen zodat ik weet hoe ze gaan verlopen. Zekerheid. Ja, zekerheid, daar houd ik wel van. Maar ik snap dus ook wel goed dat andere meiden en mensen het lekker vinden en dat het voor hun werkt om dingen 'los te laten' en 'gewoon maar te laten gebeuren'. Misschien werkt het wel voor jou! Voor wie? Ja, voor wie eigenlijk? Want ik zeg wel 'jou', maar wederom is het alleen vriendjelief die dit leest. En nee, ook voor hem werkt dit niet. Denk ik. Weet ik. Jeetje zeg, wat zit ik nu te doen alsof ik hem ken. Maar ik ken hem ook! Denk ik? Had ik het nou net niet over zekerheid?! Oké, ik ken hem. For sure. Dus waar was ik gebleven? Mijn doel? Ik ga alles gewoon maar laten gebeuren in de hoop dat we de komende 80 jaar dan nog samen zijn. Oké. Nee dus. Dit was één grote (eigenlijk kleine) grap. Ik ga er gewoon voor zorgen dat dat gebeurd. Hè hè, zo ken ik mezelf weer!
Waarom deze foto? Omdat ik stiekem weet dat mijn lieve krullenbolletje dit super leuk vind. Mijn vriend heeft een bus. Een volkswagenbusje. Eigenlijk kan ik trouwens nu gewoon zeggen: schat, jij hebt een busje! Omdat hij de enige is die deze blogpost leest, inclusief ik en mijn ouders omdat ik daar dan af en toe om vraag. Ik heb nog steeds geen spijt van het opzetten van dit blog. Ik denk en geloof gewoon dat het therapeutisch werkt: ik vind het heerlijk dat ik gewoon 'mijn ding' hier kwijt kan. Het plaatje zegt dan wel 'stop thinking', maar dat is nu niet echt wat ik aan het doen ben. Ik vind het heerlijk om na te denken juist! En dingen te plannen zodat ik weet hoe ze gaan verlopen. Zekerheid. Ja, zekerheid, daar houd ik wel van. Maar ik snap dus ook wel goed dat andere meiden en mensen het lekker vinden en dat het voor hun werkt om dingen 'los te laten' en 'gewoon maar te laten gebeuren'. Misschien werkt het wel voor jou! Voor wie? Ja, voor wie eigenlijk? Want ik zeg wel 'jou', maar wederom is het alleen vriendjelief die dit leest. En nee, ook voor hem werkt dit niet. Denk ik. Weet ik. Jeetje zeg, wat zit ik nu te doen alsof ik hem ken. Maar ik ken hem ook! Denk ik? Had ik het nou net niet over zekerheid?! Oké, ik ken hem. For sure. Dus waar was ik gebleven? Mijn doel? Ik ga alles gewoon maar laten gebeuren in de hoop dat we de komende 80 jaar dan nog samen zijn. Oké. Nee dus. Dit was één grote (eigenlijk kleine) grap. Ik ga er gewoon voor zorgen dat dat gebeurd. Hè hè, zo ken ik mezelf weer!
Bron: www.wehearit.com
Lets continue to talk about happy things
Laten we hier even wat typen, denkt Chantal in haar hoofd. Want, ja geloof het of niet, maar ik kan er niet tegen dat er hier helemaal niks staat omdat -ja dat is de enige reden- mijn blog er dan gewoon minder mooi en in verhouding uitziet. De laatste tijd kom ik er steeds meer achter hoe perfectionistisch ik ben. Een meisje zij vandaag zelfs dat dat mijn leven zou verpesten. Naja, zo vatte ik het op. Maar weet je? Ik heb het hartstikke onder controle. Als ik het wil kan ik het zo weer 'uitschakelen' om weer even een beetje filosofie erdoorheen te gooien. Zo, nu staat er in ieder geval iets en dat is gelijk geloof ik vele malen mooier. Dus waar het eigenlijk om ging is dit plaatje. Veel kijkplezier!
Bron: www.weheartit.com
Wat gaat de tijd toch snel
Rennen, vliegen, springen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Zo gaat dat dus zo'n beetje in mijn leventje en op deze wereld. Het weekend gaat dan ook altijd het snelst, kunnen ze er geen drie dagen van maken? Dat lijkt me al veel meer in evenwicht namelijk, vier dagen werken en dan drie dagen vrij. Ja toch? Dat zou echt een heleboel schelen! Dus ik zie mijn even-tijd-voor-mijzelf-dagje alweer aan mij voorbijgaan terwijl ik nog druk een samenvatting in elkaar zit te flansen van achter dit beeldscherm. Ben ik nu zo anders dan iedereen of ervaart iedereen hetzelfde als ik maar denken ze er gewoon maar niet over na? Of zijn er mensen die dat serieus fijn vinden. Rennen, vliegen, springen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Ik krijg al rillingen bij het typen van deze woorden, want zo is het echt. Waarom is het zo dat ik mijn toekomst zoveel rustiger en perfecter zie? Ga ik echt zoveel ruimte en tijd maken om lekker wat dingen voor mezelf te doen? Of volg ik de meute en pas ik me netjes aan in deze go go go samenleving. Niet dat dát nu weer een woord is, maar goed, jullie snappen me wel. Ik wil een leventje dat in balans is en ik wil niet het gevoel hebben dat mijn leven zo vol is. Dat is gewoon niet fijn ja. Stom geld ook.
Bron: www.weheartit.com
Tijd-voor-jezelf-heb-dagjes
Ik heb echt een geweldige vriend en super lieve mensen om me heen. Maar oh, wat hunker ik af en toe toch naar tijd voor mezelf. Die zoek ik dan ook echt regelmatig op en ik word ook gewoon ongelukkig op het moment dat ik die tijd niet heb. Nu ik dit typ heb ik al een drukke ochtend achter de rug en ben ik op de helft met samenvatten voor het vak dat ik nu volg. Wanneer ik hiermee klaar ben, begint mijn tijd-voor-mezelf-heb-dagje dan eindelijk echt. Tv kijken, nagels lakken, lijstjes maken en tussendoor even wat eten. Morgen moet ik alweer terug dus ik kijk er nu al helemaal naar uit om zo nog even lekker niks te doen. Herken jij dit?
Bron: www.weheartit.com
Het kan altijd nog erger, ofterwijl 'relativeren'
Mijn blog en mijn gelukkige praatjes. Ik besef me wel dat ik voor ieder meisje die zich op dit
moment niet zo gelukkig voelt, het alleen maar erger zit te maken. Want ja.
Dat is dus echt zo. Meisjes vergelijken zich altijd met anderen en met al mijn
perfecte blij-maakmomentjes en vrolijke buien maak ik iedereen out there niet
echt veel blijer. Dus, laat ik weer eens mijn hartje laten spreken en jullie echt vertellen hoe het zit. Want hallo?! Ik voel me ook lang niet altijd zo happy en on top of the world. Maar ik wil mijn gelukkige momenten altijd gewoon even delen met het beeldscherm zodat ik ze gewoon weer wat meer leer waarderen. Dus even over die andere kant van mij en my little life. Ook ik heb zo mijn struggles (voor nu wel even genoeg Engelse woorden), al probeer ik altijd het positieve overal van in te zien. Want, ik ben niet ziek, ik heb (zelfs twee!) heerlijk fijne en warme plekken om te wonen, ik volg een universitaire opleiding en niet te vergeten, ik heb geweldige mensen om me heen! Maar ja, wat dan hè? Wat zit er dan bij mij niet mee? Weet je dat ik er niet eens over durf na te denken? Ik scherm me er liever voor af. Hallo?! Het glas is halfvol hè? En dat is nog heel wat om op te drinken! Dus als het dan echt moet, dan denk ik er even over na. Maar dat zijn gelijk dingen die ik liever niet wil delen. Want hoe je het ook went of keert, die negatieve dingen komen toch dichterbij en dan die positieve happy moments. En dat wil ik toch liever niet op internet zetten. Dus lieve meiden, don't worry. Ik heb ook heel veel mindere momenten, maar ik focus me op die gelukkige momenten waarvan ik het toch elke keer weer fijn vind om ze even te delen. Dit blog is mijn eigen Jar of Memories, die ik toch eigenlijk wel nog binnenkort in het echt wil maken. Kennen jullie dat al? En sorry voor mijn soms veel te blije blogposts. Ik hoop dat ik jullie er stiekem wel een beetje blij mee maak!
Bron: www.weheartit.com
They mean to world to me, for sure.
Oké. Het is laat. En daar kan ik eigenlijk helemaal niet
tegen. Laat mij maar lekker vroeg slapen. Maar vandaag neem ik nog heel even de
tijd om wat te typen. Ik kan het met geen mogelijkheid laten om dit toch even
vast te leggen op papier, of eigenlijk op mijn laptop en op mijn blog,
maar nu eerst in Word omdat mijn verbinding het nog niet doet. Ik erger me aan
hoe hard het klikken op mijn toetsen klinkt. Het is muisstil in huis. De avond
na het weer-thuiskomen. Ik hou echt zielsveel van mijn lieve zusje, mijn vriend
en mijn ouders. Het is zo fijn om weer thuis te zijn. Die hele sfeer en het samen zijn. 'Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens' zeggen ze toch? Nou en dat is waar! We hebben tussen het kijken van een super spannende film door
even wat filmpjes van vroeger gekeken. Filmpjes van waar ik en mijn zusje ruzie
hebben, maar ook een filmpje waarin we heel veel lol hebben samen. Weet je? Het
betekent zo veel voor mij, ze betekent zoveel voor mij! Vervolgens stond ik huilend bij de voordeur om weer
afscheid te nemen van hem. Van mijn lieverd. Mijn maatje. Mijn krullenbol. Mijn
alles (al wil ik mijn zusje en ouders ook niet vergeten). Wat betekent hij toch veel voor me en wat is
het toch moeilijk om elke keer weer afscheid te nemen. Na het sluiten van de
voordeur stond daar wel mijn lieve, blonde, glimlachende zusje. Ach ja, I’ve
got her! Dus nadat ik haar in haar armen was gevallen en we samen een sprintje
naar boven trokken nadat we het alarm hadden aangezet (ja dat is al van jongs
af aan de allerengste aciviteit in huis), kletsten we eerst nog even wat in de
badkamer en vervolgens bij mij in bed. Wat een verhalen heeft dat lieve, kleine, glimlachende, blonde meisje
toch en wat voelt het toch altijd fijn dat ik dan haar grote zus mag zijn. Ik vind
het dan altijd wel heel erg om na een kwartier te zeggen ‘Schatje, ik wil zo
echt graag gaan slapen’ waarna zij zielig zegt ‘Maar ik vind het zo gezellig!’
Dit keer liep ze wel trouw en vlot naar de deur toe om vervolgens nog heel lief
mijn licht uit te doen, waar ze vroeger eigenlijk altijd heel ondeugend en mij-pestend het licht nog even aanliet. Welterusten allemaal. Ik heb het. Ik heb het
allemaal. Ik heb het lief. Ik heb het echt zielsveel lief. I am lucky. I am very lucky. And I am happy and I hope they are too!
Het ultieme meisjesgevoel: achterop!
Oké dit moest en zou ik dus even met jullie delen. Wanneer voelen jullie je nou op en top een meisje? Toen ik gisteren weer eens de luxe had om achterop te zitten, mijn beide armen heerlijk om mijn vriendje klemmend, bedacht ik me dat dit echt een van de momenten is dat ik me écht een meisje voel. Dat ben ik altijd natuurlijk, maar nu voelde ik me dat net ietsje extra. Net als het moment dat je je nagels lakt, een lekker tutdagje houdt, wakker wordt naast een jongen, mascara op doet of -hoe kan het ook anders- je al die ringen en armbanden weer om je vingers en polsen schuift. Heerlijk toch om een meisje te zijn?
Bron: www.weheartit.com
Abonneren op:
Posts (Atom)